Przebudzeni do życia

Wstęp

Wiosna to czas, kiedy przyroda budzi się do nowego życia. Jest to również obraz duchowego przebudzenia, którego doświadczają uczniowie Jezusa. Na nich Boski Nauczyciel patrzy z miłością, do mnich wyciąga dłoń w geście zaproszenia i dotyka ich poranione przez grzech serca, by zamienić ich rany w perły.

Serce dotknięte przez Jezusa, umysł pociągnięty pięknem Bożej miłości pragnie tę miłość odwzajemniać. Niech okazją do tego stanie się rozważanie kolejnych stacji drogi Zbawiciela w świetle listu papieża Franciszka do młodych i całego Ludu Bożego pt. „Christus vivit” [„Chrystus żyje”] (25.03.2019). Pozwólmy, aby Król miłosierdzia wyprowadził nas z grobu zagubienia, oddalenia, utraty nadziei i letniości w wierze. I aby poprowadził w kierunku aktywnego udziału w przemianie świata i zdumienia nad pięknem życia w Bogu.

Transmisja na Facebooku - Wielka Tajemnica Wiary (piątek, godz. 9:00)

***

I. Dylematy

Można bowiem spędzić młodość w rozkojarzeniu, prześlizgując się po powierzchni życia, ospale, będąc niezdolnym do pielęgnowania głębokich relacji i wejścia w istotę życia. W ten sposób przygotowujemy sobie przyszłość ubogą, bez treści. Albo można spędzić młodość, pielęgnując to, co piękne i wspaniałe, przygotowując tym samym przyszłość pełną życia i wewnętrznego bogactwa [CV 19].

II. Cierpienie

Czasami cierpienie niektórych młodych ludzi jest bardzo bolesne; jest to cierpienie, którego nie można wyrazić słowami. To ból, który nas uderza, jak wymierzony policzek. Ci młodzi mogą jedynie powiedzieć Bogu, że bardzo cierpią, że jest im zbyt trudno iść naprzód, że już w nikogo nie wierzą. (…) Oby w pobliżu cierpiącego młodego człowieka zawsze znalazła się wspólnota chrześcijańska, sprawiająca, by te słowa wybrzmiały poprzez gesty, uściski i konkretną pomoc [CV 77].

III. Kryzys I

Dla młodego serca typowa jest gotowość do przemiany, zdolność do powstania i do przyjęcia nauki, jaką daje życie. Jakże nie towarzyszyć synowi w tym nowym przedsięwzięciu? Jednak jego starszy brat już miał zestarzałe serce i dał się opanować przez chciwość, egoizm i zazdrość (por. w. 28-30). Jezus bardziej chwali młodego grzesznika, który podejmuje na nowo dobrą drogę, niż tego, który uważa, że jest wierny, ale nie żyje duchem miłości i miłosierdzia [CV 12]