1. Lectio

Gdy zebrał się wielki tłum i z miast przychodzili do Niego; rzekł w przypowieściach „Siewca wyszedł siać ziarno. A gdy siał, jedno padło na drogę i zostało podeptane, a ptaki powietrzne wydziobały je. Inne padło na skałę i gdy wzeszło, uschło, bo nie miało wilgoci. Inne znowu padło między ciernie, a ciernie razem z nim wyrosły i zagłuszyły je. Inne w końcu padło na ziemię żyzną i gdy wzrosło, wydało plon stokrotny”. Przy tych słowach wołał: „Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!”.

Wtedy pytali Go Jego uczniowie, co oznacza ta przypowieść. On rzekł: „Wam dano poznać tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, aby patrząc nie widzieli i słuchając nie rozumieli. Takie jest znaczenie przypowieści: Ziarnem jest słowo Boże. Tymi na drodze są ci, którzy słuchają słowa; potem przychodzi diabeł i zabiera słowo z ich serca, żeby nie uwierzyli i nie byli zbawieni. Na skałę pada u tych, którzy, gdy usłyszą, z radością przyjmują słowo, lecz nie mają korzenia: wierzą do czasu, a w chwili pokusy odstępują. To, co padło między ciernie, oznacza tych, którzy słuchają słowa, lecz potem odchodzą i przez troski, bogactwa i przyjemności życia bywają zagłuszeni i nie wydają owocu. W końcu ziarno w żyznej ziemi oznacza tych, którzy wysłuchawszy słowa sercem szlachetnym i dobrym, zatrzymują je i wydają owoc przez swą wytrwałość.

(Łk 8,4-15)

2. Meditatio

Ta przypowieść wydaje się taka prosta i doskonale znana. Bach, bach, bach, pospadały ziarna, niektóre wydadzą plon. I oczywiście miło jest znaleźć się w ostatniej grupie: tych wtajemniczonych, którym dano poznać tajemnice królestwa Bożego, jakoś łatwo utożsamić z tymi, co wydają owoc przez swą wytrwałość.

To nie są jednak cztery osobne opowieści, a raczej cztery wątki tej samej opowieści, cztery akordy tej samej melodii. Postacią centralą, tym, który inicjuje zmianę, jest tu siewca. Głównym czynnikiem zmiany, jej głównym motywem – ziarno.

Od tego wszystko się zaczyna: od tego, co zostało nam dane. Słowo Boże pozostaje jakby bezbronne w naszych sercach, wobec okoliczności naszego życia, wobec tego kim i jacy jesteśmy. Któż z nas nie przyzna, że diabeł zbyt łatwo łaskę naszej duszy odebrał, że na skale serca zabrakło korzeni, że troski i przyjemności życia przyćmiły Boży głos…? Któż z nas nie ma nadziei, że nasza potykająca się wytrwałość wyda w końcu plon?

Od tego wszystko się zaczyna: od tego, co zostało nam powierzone. Słowo Boże rośnie, dojrzewa w nas – na polu liczy się całość, efekt, plon. Patrząc na dojrzałe łany zboża, dostrzega się nie to, co zanikło, a siłę tego małego początkowego ziarna, jego potęgę, przemianę.

Od tego wszystko się zaczyna: od Bożego słowa. Wysłuchawszy go – jak uczniowie musimy podejść bliżej, dopytywać, prosić, by Bóg nam objaśnił. Odsłonimy naszą niewiedzę, niezrozumienie – ale to nie może nas zatrzymać. Nie możemy poprzestać na tym, co już mamy, co wydaje się nam, że mamy: trzeba sięgnąć po wszystko, co nam dostępne. Trzeba posłuchać Tego, który jest tu dostępny: Boga, który wtajemnicza człowieka w swoje sprawy.

Na tym to wszystko polega: w tym powikłanym krajobrazie, wśród różnych dróg, skał, cierni i poletek żyznej ziemi musimy zacząć szukać wreszcie nie siebie, lecz Jego. To nie ma być piętrowy rachunek sumienia, kolejne przeanalizowanie wszystkich niuansów naszego życia wiarą. To ma być wypatrywanie Bożej obecności albo raczej wpatrywanie się w Bożą tutaj obecność.

Siewca, który wyszedł siać – to przecież nie jakaś dziwna postać w dziwacznej scenerii, która wykonuje dziwne ruchy. On wie, co robić, jak to robić i kiedy. Siewca idzie w pole, bo ma robotę do wykonania – ten prosty fakt odwraca naszą uwagę od własnych bolączek. 

On, tylko On. Jeśli trzeba – przeorze, ukorzeni, wyplewi.

WIARA.PL DODANE 28.11.2021 AKTUALIZACJA 21.12.2021

Mój dom

Adwent 2021 z wiara.pl »

więcej »