Pokornego i szczerego zadośćuczynienia, czyli pokuty za popełnione grzechy „nie powinno sprowadzać się tylko do odmówienia pewnych modlitw, ale winno ono obejmować akty czci Bożej, uczynki miłości, miłosierdzia i wynagrodzenia” (ReP, 31.III). Pokuta stanowi bowiem osobiste zaangażowanie wobec Boga, który obdarza człowieka laską przebaczenia, które dokonuje się mocą przenajdroższej Krwi Chrystusa. Tak więc również „po rozgrzeszeniu pozostaje w duszy chrześcijanina pewien obszar mroku, będący skutkiem ran grzechowych, niedoskonałości skruchy, osłabienia władz duchowych, w których tkwi jeszcze pozostałe zakaźne ognisko grzechu, wciąż wymagające walki z nim poprzez umartwienie i pokutę” (tamże).

Obok sakramentu pokuty, istnieją dwie grupy pozasakramentalnych form przepraszania Boga za grzechy, zwłaszcza gdy chodzi o grzechy powszednie: 1. liturgiczne i 2. niezwiązane bezpośrednio z liturgią.

Do pierwszej grupy należy już sam udział w Eucharystii oraz te wszystkie elementy celebracji liturgicznych, w których wierni wyznają, że są grzesznikami, i proszą Boga i braci o przebaczenie. Ma to miejsce głównie w czasie głoszenia i słuchania słowa Bożego, w specjalnych celebracjach pokutnych, we wspólnej modlitwie i elementach pokutnych liturgii mszalnej. Wszystkie jednak winny być ożywione wiarą, nadzieją i miłością, ponieważ mają prowadzić do Eucharystii – ofiary naszego pojednania, złożonej przez Chrystusa raz na zawsze na odpuszczenie grzechów.

Do nieliturgicznych form pokuty możemy zaliczyć nabożeństwa przebłagalne, uczestnictwo w Drodze krzyżowej i Gorzkich żalach, odmawianie psalmów i modlitw pokutnych. Duże znaczenie w czynieniu pokuty i moc gładzenia grzechów mają również: cierpliwość, współuczestnictwo w cierpieniach Chrystusa, spełnianie dzieł miłosierdzia i miłości, codzienne nawracanie się według wskazań Ewangelii, połączone z wolą działania i postanowieniem porzucenia grzesznego sposobu życia. Jako środki prowadzące do otrzymania przebaczenia grzechów Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia też „wysiłki podejmowane w celu pojednania się z bliźnim, łzy pokuty, troskę o zbawienie bliźniego, wstawiennictwo świętych i praktykowanie miłości” (nr 1434).

Według św. Jana Pawła II drogami wiodącymi do pojednania z Bogiem i braćmi są też: pokonywanie egoizmu, znoszenie niesprawiedliwości i dominacji nad drugim człowiekiem, znoszenie wyzysku innych, pokonywanie grzesznego przywiązania do dóbr materialnych, zwycięstwo nad niepohamowaną przyjemnością (ReP, 8). To, co najbardziej istotne w chrześcijańskim rozumieniu pokuty, zawiera się w greckim słowie metánoia. Chodzi o wewnętrzną zmianę całego człowieka, dzięki której zaczyna on właściwie myśleć, sądzić i układać swe życie, przeniknięty świętością i miłością Boga, które w Jego Synu zostały nam na nowo objawione oraz w pełni udzielone. „Pokuta wewnętrzna zawiera równocześnie pragnienie i postanowienie zmiany życia oraz nadzieję na miłosierdzie Boże i ufność w pomoc Jego łaski (KKK, 1431).

WIARA.PL DODANE 28.02.2022 AKTUALIZACJA 12.04.2022

Szukając skarbu

Droga Wielkiego Postu w przypowieściach - 2022. Zapraszamy. »

więcej »