Św. Jan Paweł naucza, że Boża inicjatywa, jaką jest pojednanie, „urzeczywistnia się i objawia w odkupieńczym akcie Chrystusa, który promieniuje na świat poprzez posługę Kościoła” (ReP, 10). Tak więc w tej misji, przekazanej przez Bożą inicjatywę miłosierdzia, Kościół jawi się jako sakrament, czyli znak i narzędzie pojednania. Kościół czyni to z wielu tytułów, z których każdy ma różne znaczenie (por. ReP, 11):

1. Jako „wspólnota pojednana”, która przez samo swoje istnienie stanowi uwierzytelnienie i reprezentuje w świecie dzieło Jezusa.

2. Przez swoją posługę stoi na straży właściwego przekazu i wyjaśniania Pisma Świętego, które jest radosną nowiną pojednania. W ten sposób Kościół „zapoznaje kolejne pokolenia z planem Bożej miłości i każdemu wskazuje drogi powszechnego pojednania w Chrystusie”.

3. Przez posługę sakramentalną siedmiu sakramentów, które przypominają i odnawiają tajemnicę paschalną Chrystusa. „Sakramenty są źródłem życia dla Kościoła, a w jego rękach narzędziami nawrócenia do Boga i pojednania między ludźmi”.

Posłannictwo jednania dotyczy współpracy z Chrystusem całego Kościoła. Tak więc w tym dziele zbawczym współdziałają ze sobą: Kościół niebieski, Kościół ziemski i Kościół czyśćcowy. Realizacja tej misji, jak wskazuje św. Jan Paweł II, dokonuje się na konkretnych drogach (por. ReP, 12):

1. Modlitwa wstawiennicza Matki Kościoła i Świętych, którzy uczestniczą w niebieskiej chwale i wstawiają się u Boga za pielgrzymujących po drogach świata, aby mogli osiągnąć pełnię zbawienia. To wsparcie dotyczy dążenia wiernych do nawrócenia, do wiary, do powstania po grzesznych upadkach oraz działań na rzecz rozwoju komunii i pokoju w Kościele oraz w świecie.

2. Przepowiadanie Kościoła, które stanowi realizacje prorockiego mandatu Chrystusa. W ten sposób Kościół pełni rolę matki i nauczycielki, wzywając swoje dzieci do posługi jednania. Ujawnia bowiem zło grzechu, głosi konieczność nawrócenia, zachęca i błaga ludzi, aby „się pojednali”. Kościół na podobieństwo Jezusa będzie zawsze pełnił tę misję, ożywiony miłością miłosierną. W ten sposób będzie realizował posłannictwo niesienia wszystkim płynących z Krzyża słów przebaczenia i zachęty do nadziei.

3. Działalność duszpasterska, która zmierza do sprowadzenia człowieka na drogę powrotu do Ojca i komunii z braćmi, czyli towarzyszenie mu w procesie nawrócenia i pojednania z Bogiem i wspólnotą Kościoła.

4. Świadectwo życia, które zakłada podwójną świadomość: ontycznej świętości Kościoła, którego założycielem jest Jezus Chrystus, będącego jednocześnie wspólnotą ludzi grzesznych, którzy potrzebują nieustannego nawracania się, czyli odzyskiwania utraconej przez grzech godności dziecka Bożego. Grzech bowiem powoduje, że „oblicze Kościoła za mało świeci”, staje się więc w ten sposób zaprzeczeniem swojego posłannictwa. W świadectwie uczniów Jezusa nie może zabraknąć bycia znakiem miłości, jako dowodem wiarygodności królestwa Bożego oraz przekładania owego znaku na budowanie „cywilizacji miłości” przez nawrócenia i pojednania wewnątrz i na zewnątrz Kościoła, związane z przezwyciężeniem napięć, wzajemnym przebaczeniem oraz wzrastaniem w duchu braterstwa i pokoju, który ma promieniować na cały świat.

WIARA.PL DODANE 28.02.2022 AKTUALIZACJA 12.04.2022

Szukając skarbu

Droga Wielkiego Postu w przypowieściach - 2022. Zapraszamy. »

więcej »