Modlitwa sakramentami

Modlitwa sakramentami

Sakramenty mogą się stać i rzeczywiście są dla wierzących przestrzenią i drogą modlitwy[31]. Jak zauważa Sobór Watykański II w Konstytucji o dogmatycznej o Kościele Lumen gentium: „liturgia sakramentów (…)  sprawia, że prawie każde wydarzenie życia u wiernych odpowiednio usposobionych zostaje uświęcone przez łaskę Bożą, płynącą z paschalnego misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, z którego czerpią moc wszystkie sakramenty i sakramentalia”[32]. Chodzi zatem o swoistego rodzaju połączenie między tym, co widzialne a niewidzialne, wydarzenia z codzienności ludzkiego życia z Bożym działaniem, tego co doświadcza, co przeżywa i w czym uczestniczy człowiek z Bożą łaską. Chodzi zatem, by poprzez sakramentalne obrzędy nadać sens i głębię codzienności, by umieć dostrzec działanie Boga, Boże łaski w codzienności życia. Aby mogło to nastąpić potrzeba odpowiedniego usposobienia wewnętrznego po stronie wiernego, tj. właściwej dyspozycji, z którą – w kontekście życia sakramentalnego – wiążemy stan łaski uświęcającej po stronie wiernego.

Łaska bowiem wyczula serce na obecność Boga, otwiera je na Jego działanie. Ta wewnętrza dyspozycja ludzkiego serca, duszy i sumienia winna być wsparta zrozumieniem tajemnicy sakramentalnej, która wyraża się w obrzędzie danego sakramentu: w gestach, znakach i słowach. A zatem koniecznym jest, „(…) aby wierni (…) mogli zrozumieć znaki sakramentalne i bardzo gorliwie przyjmowali sakramenty ustanowione dla podtrzymywania chrześcijańskiego życia”[33]. Rozumiejąc owe znaki, owocniejszym staje się udział w samym sakramencie oraz przeżywanie życia w perspektywie tajemnicy sakramentów. Gesty bowiem i słowa razem tworzą symboliczne, sakramentalne działanie, które jest także tajemnicą wzajemnego obdarowania, tajemnicą relacji, przymierza, wymiany pomiędzy dwiema wolnościami: Bogiem i człowiekiem, który przyjmuje sakrament z wiarą[34].