Jak się modlić

Pytanie, które Makary słyszy, jest oczywiście cytatem z Ewangelii, ze sceny, w której apostołowie zwracają się do Jezusa z prośbą: Panie, naucz nas modlić się, jak i Jan nauczył swoich uczniów (Łk 11,1).

W tym tekście czai się pewna pułapka, bo możemy zrozumieć, że modlitwa ma trwać tylko tyle, co wypowiedzenie tego zdania: „Panie zmiłuj się, Panie, wspomóż mnie”. Kiedy Makary mówi, że nie potrzeba gadaniny, czyli wielosłowia, ma raczej na myśli to, żebyśmy nie budowali przemów do Pana Boga ani skomplikowanych umów, które chcemy z Nim zawierać.

Starzec, dziecko egipskiej pustyni i spadkobierca jej tradycji – zresztą w dużej mierze też ojciec – zachęca swoich uczniów do modlitwy monologicznej, czyli do nieustannego powtarzania jednego wezwania. Podaje dwa: na moment pokusy: „Panie, wspomóż mnie!” i w każdej innej chwili: „Panie, zmiłuj się nade mną według Twej woli i wiedzy!”. Ważny jest też gest wznoszenia rąk.

My dzisiaj do postawy ciała przywiązujemy dużo mniejszą wagę, dla mnichów egipskich była to sprawa bardzo ważna, padali na twarz, wyrażając tak adorację, wznosili ręce – był to gest prośby, stali – gest szacunku sługi przed mistrzem, ucznia przed nauczycielem, czyli w jakiś sposób angażowali w modlitwę swoje ciało. Jeśli nawet umysł gdzieś na chwilę odleciał, to ciało dalej spokojnie się modliło.

Myślę, że warto od Makarego nauczyć się prostoty w modlitwie, która powierza się Panu Bogu przez niewiele słów, ale często powtarzanych. Jak wiemy, potem dzięki modlitwie Jezusowej, tak narodzi się modlitwa nieustanna.

Powtarzanie tych samych słów jest jak stukanie do bram niebios, ciągle ten sam odgłos, ale w końcu drzwi się otwierają, można wejść do raju i oglądać twarz samego Boga. Niech to stanie się również i naszym udziałem.

*

Powyższy tekst jest fragmentem książki "Zrozumieć Ojców Pustyni. Wprowadzenie do lektury apoftegmatów". Autor: Szymon Hiżycki OSB. Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC