Głos wolności
Ojcowie Kościoła wyjaśniają Modlitwę Pańską (1)
Kazanie 40
1. Pan i Zbawiciel nasz Jezus Chrystus, wśród innych zbawiennych przykazań, gdy uczniowie Jego pytali jak powinni się modlić, przekazał im tę formę modlitwy, którą także i wy poznaliście pełniej w dzisiejszym czytaniu. Posłuchajcie teraz, kochani, jak On uczy swych uczniów modlić się do Boga Ojca Wszechmogącego: Ty zaś, gdy będziesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego. To, co nazywa izdebką nie oznacza domowego ustronia, ale przypomina, że tajniki naszego serca tylko przed Nim stoją otworem. A powinniśmy modlić się do Boga zamknąwszy drzwi, to znaczy tak, abyśmy nasze serce zawarli kluczem mistycznym przed złymi myślami, a zamknąwszy usta, z czystym umysłem mówili do Boga. Bóg nasz bowiem daje posłuch wierze, a nie głosowi. Niech przeto serce nasze w piersi będzie zamknięte na klucz wiary przed zasadzkami Przeciwnika, a stanie otworem jedynie dla Boga, którego jest świątynią, aby — skoro mieszka, jak wiadomo, w naszych sercach — sam wspomagał nasze modlitwy. A więc Boże Słowo i Boża Mądrość, Chrystus — Pan nasz, nauczył nas tej modlitwy, abyśmy tak się modlili:
2. Ojcze nasz, który jesteś w niebie. Jest to głos wolności i pełen zaufania. Powinniście zatem kierować się takimi obyczajami, abyście mogli być i dziećmi Boga, braćmi Chrystusa. Bo z jakąż zuchwałością odważa się nazywać Boga swym Ojcem ten, kto odstąpił od Jego woli? Stąd więc wy, umiłowani, staniecie się godnymi boskiego przybrania za synów, bo napisano: Wszystkim, którzy je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.
Niech się święci imię Twoje, nie znaczy to, że Bóg jest uświęcany przez nasze modlitwy, On, który zawsze jest święty, ale prosimy, aby Jego imię było święcone w nas, którzy w Jego chrzcie jesteśmy uświęcani, i których chrzest uświęcił, abyśmy wytrwali w tym, czym na chrzcie być zaczynamy.
Niech przyjdzie Królestwo Twoje. A kiedyż to nie króluje nasz Bóg, którego królestwo jest nieśmiertelne? Ale kiedy mówimy: Przyjdź Królestwo Twoje, prosimy o przyjście naszego królestwa, obiecanego nam przez Boga, a zdobytego krwią i męką Chrystusa.
Niech Twoja wola spełnia się, jak w niebie, tak i na i ziemi, to znaczy: wola Twoja niech się spełnia w tym, abyśmy to, czego chcesz w niebie, nienagannie wykonywali żyjąc na ziemi.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. Powinniśmy pod tym rozumieć chleb duchowy. Chrystus jest bowiem naszym Chlebem, On, który powiedział: Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. A nazywamy go powszednim, ponieważ powinniśmy zawsze prosić o zachowanie nas od grzechu tak, abyśmy byli godni pokarmów niebieskich.
I przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili. Przez tę nakazaną prośbę zaznaczył, że nie możemy inaczej zasłużyć na darowanie grzechów, jak tylko wpierw odpuszczając tym, którzy względem nas zawinili, tak jak Pan mówi w Ewangelii: Jeżeli nie przebaczycie ludziom i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.
I nie wprowadzaj nas w pokusę, to znaczy, nie pozwól, by nas zwiódł ten, który kusi — sprawca przewrotności. Pismo bowiem mówi: Bóg nikogo do złego nie kusi. To diabeł jest kusicielem, o zwalczaniu którego Pan przestrzega: Czuwajcie i módlcie się, abyście nie weszli w pokusę.
Ale nas zbaw od złego. Dlatego to mówi, ponieważ Apostoł powiedział: Nie wiecie o co modlić się tak, jak trzeba. A więc Boga Wszechmogącego tak należy prosić, abyśmy tego, czego słabość ludzka nie potrafi uniknąć, zdołali się ustrzec; co aby nam dać raczył On, Jezus Chrystus, Pan nasz, który żyje i króluje w jedności Ducha świętego, Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
(Tekst pochodzi z: Modlitwa Pańska. Komentarze ojców Kościoła IV-V w. Kraków 1994)
Pobieranie...
