Bóg, Ojciec miłosierdzia
Kulminacyjnym momentem spowiedzi są słowa formuły rozgrzeszenia, które szafarz wypowiada nad penitentem, wskazując tym samym na Tego, który chroni go i przygarnia. Odzwierciedlają one „wykonanie tajemniczego planu, ukrytego przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy” (Ef 3,9).
Kiedy penitent zakończy wyznanie grzechów, szafarz (prezbiter lub biskup) sakramentu pokuty i pojednania modli się nad nim, wypowiadając słowa: Bóg, Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Wprowadzenie teologiczne i pastoralne [Obrzędy pokuty dostosowane do zwyczajów diecezji polskich (wyd. 2, 2010)] wyjaśnia na temat zbawczego planu Boga:
„Bóg Ojciec okazał swoje miłosierdzie przez Chrystusa, jednając z sobą wszystko, co jest na ziemi i co jest w niebie, przywracając pokój przez Jego krew przelaną na krzyżu.
Syn Boży, stawszy się człowiekiem, przebywał między ludźmi, aby wyzwolić ich z niewoli grzechu i wezwać z ciemności do swojego przedziwnego światła. Swoje dzieło na świecie rozpoczął od głoszenia pokuty wzywając: "Nawracajcie się i wierzcie Ewangelii" (Mk 1,15)” (nr 1).
Natomiast w odniesieniu do rozgrzeszenia możemy przeczytać we „Wprowadzeniu”:
„Zgodnie z Bożym planem, według którego ukazała się ludziom dobroć i miłość Zbawiciela – naszego Boga, Bóg chce przez widzialne znaki udzielić nam zbawienia i powtórnie odnowić zerwane przymierze.
Przez sakrament pokuty Ojciec przyjmuje syna, który do Niego wraca, Chrystus bierze na ramiona zgubioną owcę i odnosi do owczarni, a Duch Święty na nowo uświęca swoją świątynię albo pełniej w niej zamieszkuje” (nr 6d).
Pierwsza część formuły rozgrzeszenia przypomina zbawcze dzieło Boga, w którym Ojciec, Syn i Duch Święty są złączeni ze sobą. Tylko pod działaniem Ducha Świętego wierzący mogą wyznawać Jezusa jako Pana i rozpoznawać w Synu oblicze miłującego Ojca. Bóg nie może kochać inaczej, jak okazując przebaczenie. „Bóg zawsze będzie w ludzkiej historii jako Ten, który jest obecny, bliski, opatrznościowy, święty i miłosierny” (Misericordiae vultus, 6). Jedynym przejawem Jego miłości do nas jest miłosierdzie, przez które pozostaje On zawsze wierny swojej pierwszej miłości. Miłosierdzie Boga, w którym najpełniej objawia się Jego wszechmoc, to ojcowska dobroć i wrażliwość na wszelką ludzką niedolę, a zwłaszcza grzech.
Druga część formuły rozgrzeszenia zwraca uwagę na posługę Kościoła, który otrzymał posłannictwo miłosierdzia. Kiedy zmartwychwstały Pan przybył do Wieczernika, przekazał swoim uczniom władzę odpuszczania/nieodpuszczania grzechów: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane" (J 22b-23). Kiedy szafarz wypowiada słowa: „I ja odpuszczam tobie grzechy”, czyni to mocą sakramentu kapłaństwa, odnosząc się w ten sposób do jedynego Źródła odpuszczania grzechów, którym jest sam Bóg.
Miłosierdzie Boga wskazuje na gotowość spieszenia z pomocą, którą mają naśladować wszyscy uczniowie Jezusa. Stanowi ono również inspirację, aby Jego „ojcowską miłość w stosunku do Jezusa Chrystusa rozszerzyć na wszystkich chrześcijan, dokonując w ten sposób najbardziej radykalnej przemiany ich życia (nowe narodzenie)” (ks. Stanisław Hałas). W obliczu miłującego Ojca dochodzimy do przekonania, że i my winniśmy miłować, nie poddając się egoizmowi, zgodnie z ewangelicznym wezwaniem Jezusa: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6,36).
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
