Naprostuj mnie, Panie

Twoje napomnienia są przedziwne,
dlatego przestrzega ich moja dusza.
 Przystępność Twoich słów oświeca
i naucza niedoświadczonych.
Otwieram swe usta i chłonę powietrze,
bo pragnę Twoich przykazań.
Zwróć się do mnie i zmiłuj się nade mną,
tak jak postępujesz z tymi, co imię Twe miłują.
Moje kroki umocnij Twoją mową,
niech nie panuje we mnie żadna niegodziwość!

Można chyba powiedzieć, że ten fragment Psalmu 119 jest wołaniem człowieka zawiezionego ludzkimi prawami. Bo one… Cóż, nie są tym, co wypisane jest w sercu człowieka. Gdy zaczyna słuchać serca odkrywa, że wiele z nich jest mu obcych, sztucznych, uwikłanych we wspieranie takich czy innych interesów… Przykazania Boże są jak łyk świeżego powietrza. Sprawiedliwe, prawe, uczciwe, w sumie proste…  Dlatego wychwalając Boże prawo prosi też Boga, by umiał je zachowywać….

To modlitwa w sam raz na trzecią dekadę XXI wieku, gdy ludzi zdaje się ogarniać jakieś szaleństwo przekonania, że są bogami mogącymi stanowić prawo moralne wedle swojego chciejstwa. Boże prawo jest faktycznie jak łyk świeżego powietrza. Odtrutką na nasze fanaberie.

Wiem, Boże, że masz rację. Że Twoje prawo jest sprawiedliwe, mądre, dobre. Że to jest to, czego tak naprawdę pragnie moje serce. Przepraszam, że tak często schodzą na opłotki próbując sprawdzić, czy inne, dla mnie wygodniejsze, nie byłoby lepsze. Wiem że nie. Jest we mnie jakieś rozdwojenie, Panie. Jak pisał święty Paweł, łatwo mi pragnąć tego co dobre, ale wykonań – nie. Ale Ty, proszę Cię ulecz mnie. Scal mnie bym umiał konsekwentnie kroczyć Twoimi drogami.