Potęga i pokora

Z Psalmu 93

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan wdział potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.

Kiedy? Gdzie? Ano wtedy, gdy stworzył świat. Ten świat, którego tajemnice próbują dziś przeniknąć astronomowie, fizycy, chemicy, biolodzy i wielu innych, to dzieło Boga. To jest szata Jego potęgi. Tylko trzeba nie zasłaniać oczu krzycząc „nie widzę”

Pewniej się czuję, Boże, gdy wiem, że cały ten potężny i potencjalni złowrogi świat, który mnie otacza, to Twoje dzieło. Bo wiem, że bez Twojej wiedzy nawet włos z głowy mi nie spadnie. Ale na sercu jeszcze bardzie mi lżej,  gdy sobie uświadamiam jak bliski i pokorny jesteś. Uświadamiam sobie czytając, jak urodziłeś się w ubóstwie w Betlejem. Jak żyłeś normalnym życiem najpierw chłopca, a potem mężczyzny w Nazarecie. A i potem, kiedy stałeś się znanym nauczycielem, stroniłeś od splendoru, a kochałeś prostotę. W końcu nawet Cię zabili. Dziękuję, że choć jesteś wielki, jesteś jednocześnie Bogiem bliskim. Który puka do drzwi serc, a gdy ktoś otworzy wchodzisz i z Nim wieczerzasz…