Podróż do stóp Krzyża

Wezwanie do wyrzeczenia się siebie 

Podczas Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do porzucenia przywiązań, które odciągają nas od Boga, czy to będą wygody materialne, niezdrowe nawyki, czy nawet postawy, które powstrzymują nas od pełnego przeżywania wiary. Do czego zwracamy się po pocieszenie zamiast do Chrystusa? Co pochłania nasz czas i energię bardziej niż modlitwa? Kiedy odrzucamy te „bożki”, robimy miejsce, aby łaska Boża mogła w nas działać. 

Jezus nie mówi „jeśli pościcie”, ale „kiedy pościcie” (por. Mt 6,16), podkreślając, że post jest oczekiwaną częścią życia chrześcijańskiego. Post jest namacalnym sposobem ukrzyżowania pragnień ciała, abyśmy mogli żyć pełniej w Duchu: „A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy” (Ga 5,24-25). Przyjmując post, doświadczamy w niewielkim stopniu cierpienia Chrystusa i przygotowujemy się do udziału w zwycięstwie Jego zmartwychwstania: „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu” (Rz 6,6).

Duchowe owoce wyrzeczenia się 

Post to coś więcej niż samodyscyplina; to sposób na otwarcie naszych serc na Boga. Pomaga nam:

• Zdać sobie sprawę, że pożywienie duchowe jest ważniejsze niż pożywienie fizyczne („Nie samym chlebem żyje człowiek” – Mt 4,4).
• Panować nad sobą, przejąć kontrolę nad swoimi pragnieniami, by nie ulec ich niewoli.
• Wyrazić żal z powodu grzechu i wykazać chęć zmiany.
• Być solidarnymi z tymi, którzy cierpią głód, ubóstwo i trudności (por. Kol 1,24).
• Pokornie uznać swoją zależność od Boga i poddać się Jego woli.

Jednakże postu nie należy traktować w oderwaniu od innych aspektów – jest to akt pokuty, któremu musi towarzyszyć modlitwa i miłość.

Wielki Post jako czas modlitwy

Wielki Post wzywa nas do pogłębienia naszego życia modlitewnego, pozwalając Bogu przemienić nas od wewnątrz. Kościół zachęca do praktyk takich jak:

• Rozważanie Męki Pańskiej, szczególnie przez Drogę krzyżową i Gorzkie żale.
• Spędzanie czasu na adoracji eucharystycznej, kontemplując rzeczywistą obecność Chrystusa.
• Codzienne czytanie Pisma Świętego, zwłaszcza fragmentów, które mówią o pokucie i miłosierdziu Bożym.
• Odmawianie różańca jako powierzenie naszej wielkopostną drogę wstawiennictwu Matki Bożej.
• Częste przystępowanie do sakramentu pojednania, w którym doświadczamy bezgranicznego miłosierdzia Pana.

Wezwanie do miłosierdzia: jałmużna jako miłość w działaniu

Wielki Post jest również czasem, aby żyć Ewangelią poprzez akty miłosierdzia. Uczy nas, aby nie gonić za sobą, ale żyć bardziej dla innych. Jałmużna nie polega po prostu na dawaniu pieniędzy, ale na oferowaniu siebie w służbie innym. Kiedy doświadczamy głodu, słabości i wyrzeczeń w Wielkim Poście, przypominamy sobie o tych, którzy cierpią codziennie. Prawdziwa jałmużna pochodzi z serca poruszonego współczuciem, odzwierciedlającego ofiarną miłość Chrystusa. 

Rozważ sposoby praktykowania jałmużny:

• Wspieranie ubogich poprzez hojność finansową lub wolontariat.
• Poświęcenie swojego czasu tym, którzy są samotni i potrzebują wsparcia.
• Praktykowanie przebaczenia i pojednania z osobami, którym wyrządziliśmy krzywdę.
• Wykonywanie małych, niezauważalnych aktów dobroci jako sposobu naśladowania pokory Chrystusa. 

Wielki Post jest pielgrzymką prowadzącą do najświętszych dni roku kościelnego – Wielkiego Tygodnia. Podczas naszej wędrówki przez Niedzielę Palmową, Triduum i ostatecznie Wielkanoc, idziemy obok Chrystusa w Jego Męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Zaproszenie jest jasne: weźmy swój krzyż i naśladujmy Go, wiedząc, że poza cierpieniem Wielkiego Piątku leży radość Niedzieli Wielkanocnej.

Ostatnie słowo: zachowaj prostotę i pozostań wierny

Kuszące jest postrzeganie Wielkiego Postu jako czasu ambitnej osobistej odnowy, ale jego cel jest o wiele głębszy. Zamiast obciążać się nadmiernymi postanowieniami, powinniśmy skupić się na kilku znaczących poświęceniach i duchowych dyscyplinach. Wielki Post to podróż trwająca całe życie – taka, przez którą Kościół prowadzi nas rok po roku. Nawet gdy nie dotrzymujemy postanowień, Wielki Post przypomina nam o naszej słabości i potrzebie Bożej łaski.

Przede wszystkim Wielki Post jest zaproszeniem do kochania tak, jak kochał Chrystus – do przyjęcia samozaparcia, pogłębienia modlitwy i służenia innym w miłości. Gdy podążamy do stóp Krzyża, niech nas przemienią, abyśmy, gdy dotrzemy do pustego grobu w poranek Wielkanocy, mogli uczestniczyć w pełni zwycięstwa Chrystusa.

„Jeżeliśmy bowiem z Nim współumarli, wespół z Nim i żyć będziemy” (2 Tm 2,11).

_______________________________________

Na podstawie: M. Atik, Preparing for Lent: A Journey to the Foot of the Cross (19.02.2025), www.lpj.org, tłum. xls (dostęp: 22.02.2025).