Głosić wiarę z radością

www.pdrw.missio.org.pl/ |

publikacja 19.10.2012 23:00

Rozważania różańcowe przygotowane przez Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary.

Głosić wiarę z radością

Spis treści:

Niedziela, 21 października - tajemnice chwalebne

Poprzez rozważanie tajemnic różańcowych naszej modlitwie pragniemy powierzyć misjonarzy i misjonarki oraz tych wszystkich, których nosimy w swoim sercu. Niech miłość, radość i pokój zagoszczą w sercach tych, którzy swoim życiem głoszą Ewangelię.

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

Zmartwychwstały Chrystus daje człowiekowi nadzieję i radość życia. Misjonarz jako uczeń Zmartwychwstałego jest sługą życia duchowego i fizycznego. Dzięki wierze misjonarzy, poprzez ich troskę o najuboższych, opuszczonych, chorych i tych, którzy stracili nadzieję, poznajemy potęgę Bożej miłości. Módlmy się, aby wszyscy posłani zawsze głosili Ewangelię z radością.

2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

Jezus, wstępując do nieba, ukazuje nam jako cel naszej pielgrzymki jedyną prawdziwą drogę, drogę do domu Ojca. Misjonarz także każdemu napotkanemu człowiekowi wskazuje tę najprostszą drogę. Módlmy się, abyśmy świadectwem Bożej radości potrafili wskazywać drogę wiary naszym najbliższym.


3. Zesłanie Ducha Świętego

Apostołowie pełni obaw trwają na modlitwie w Wieczerniku. Zgodnie z obietnicą Chrystus zesłał Ducha Pocieszyciela, a Apostołowie wyszli z zamknięcia i ruszyli w świat, „by nauczać wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Módlmy się za misjonarzy przeżywających trudności w wierze, którzy potrzebują Ducha Pocieszyciela, aby zostali umocnieni i mogli żyć w prawdziwej radości.


4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Maryja z duszą i ciałem została wzięta do nieba, bo Chrystus pragnął pokazać nam Ją jako wzór do naśladowania. Jest to potwierdzenie świętości rodzicielskiego powołania, które jest także powołaniem misyjnym, bo przecież w rodzinie dokonuje się pierwsze głoszenie Dobrej Nowiny, pierwsza ewangelizacja człowieka. Módlmy się za rodziny naszej parafii, aby rodzice w radosny sposób przekazywali swoim dzieciom napawającą nadzieją wiarę.


5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi

Maryja gromadzi pod swoim berłem ludzi wszystkich kontynentów, niezależnie od ras, języków, narodowości itd. Ona była u początków Kościoła wraz z Apostołami, a teraz troszczy się o wszystkie dzieci rozproszone po świecie. Ona uświadamia nam, że wszyscy jesteśmy jedną rodziną. Módlmy się o nowe powołania misyjne, dzięki którym wiara na całym świecie będzie mogła być przekazywana z radością.

 

S. Karola Gos, elżbietanka, CFM Warszawa

Poniedziałek, 22 października - tajemnice radosne

Życie bł. Jana Pawła II jest dla nas jak tajemnice radosne w życiu Maryi. Odpowiadał zawsze Fiat, niósł pomoc i pocieszenie. Jego głoszenie Dobrej Nowiny sprawiało, że Bóg rodził się dla milionów ludzi na całym świecie.


1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Błogosławiony Jan Paweł II nauczał: Nagląca potrzeba działalności misyjnej wynika również z radykalnej nowości życia, przyniesionej przez Chrystusa i przeżywanej przez Jego uczniów (…). Bóg obdarowuje człowieka tą nowością życia. „Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu: nie. Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale pytanie zasadnicze: czy wolno? I: w imię czego »wolno«?” (RMis 7).
Módlmy się, abyśmy mieli odwagę jak Maryja przyjąć nowe życie z Boga. Niech Jezus pocznie się w naszych sercach!


2. Nawiedzenie św. Elżbiety

Błogosławiony Jan Paweł II nauczał: W posłudze miłości powinna nas ożywiać i wyróżniać określona postawa: musimy zatroszczyć się o bliźniego jako o osobę, którą Bóg powierzył naszej odpowiedzialności. Jako uczniowie Jezusa jesteśmy wezwani, aby stawać się bliźnim każdego człowieka (por. Łk 10,29-37), poświęcając szczególną uwagę ubogim, samotnym, potrzebującym. Właśnie poprzez pomoc okazaną człowiekowi głodnemu, spragnionemu, obcemu, nagiemu, choremu, uwięzionemu – a także jeszcze nie narodzonemu dziecku albo starcowi dotkniętemu przez cierpienie lub bliskiemu śmierci – jest nam dane służyć Jezusowi, który sam powiedział: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40) (EV 87).
Módlmy się, abyśmy jak Maryja, która pospieszyła z posługą miłości do swojej krewnej, tak i my przyjęli na siebie z radością obowiązek służby życiu. Niech miłość, której źródłem jest Jezus, napełnia nasze serca i promieniuje na innych ludzi.


3. Narodzenie Pana Jezusa

Błogosławiony Jan Paweł II nauczał: Życie ludzkie jest święte i nienaruszalne w każdej chwili swego istnienia, także w fazie początkowej, która poprzedza narodziny. Człowiek już w łonie matki należy do Boga, bo Ten, który wszystko przenika i zna, tworzy go i kształtuje swoimi rękoma, widzi go, gdy jeszcze jest małym, bezkształtnym embrionem, i potrafi w nim dostrzec dorosłego człowieka, którym stanie się on w przyszłości (EV 61).
Módlmy się, aby wszystkie poczęte w łonie matek dzieci mogły ujrzeć światło słońca i żyć, aż Pan życia i śmierci wezwie je do siebie.


4. Ofiarowanie Pana Jezusa

Błogosławiony Jan Paweł II nauczał: Od misjonarza wymaga się, by gotów był „wyrzec się siebie i wszystkiego, co dotychczas uważał za swoje, i stał się wszystkim dla wszystkich”: w ubóstwie, które czyni go wolnym dla Ewangelii, w oderwaniu od osób i dóbr z własnego środowiska, by stał się bratem tych, do których został posłany, ażeby nieść im Chrystusa Zbawiciela (RMis 88).
Módlmy się za wszystkich kapłanów, siostry zakonne i misjonarzy, aby jak Maryja z Józefem ofiarowali Bogu swój skarb – całe swoje życie. Niech całym ich życiem będzie Chrystus Zbawiciel.


5. Odnalezienie Jezusa w świątyni

Błogosławiony Jan Paweł II nauczał: Trzeba ponownie odnaleźć i ukazać prawdziwe oblicze chrześcijańskiej wiary, która nie jest jedynie zbiorem tez wymagających przyjęcia i zatwierdzenia przez rozum. Jest natomiast poznaniem Chrystusa w wewnętrznym doświadczeniu, żywą pamięcią o Jego przykazaniach, prawdą, którą trzeba żyć. Słowo zresztą jest prawdziwie przyjęte dopiero wówczas, gdy wyraża się w czynach i urzeczywistnia w praktyce (VS 88).
Módlmy się, abyśmy zawsze szukali Chrystusa, pragnęli Go jeszcze bardziej poznać i żyli w zgodzie z Jego nauką.

Ks. Janusz Paciorek, CFM Warszawa

Wtorek, 23 października - tajemnice bolesne

Odmawiamy z wiarą różaniec. Rozważając tajemnice bolesne, prosimy przez wstawiennictwo Najświętszej Maryi o łaskę, aby każdy chrześcijanin miał wiarę w trudnych chwilach życia i zachowywał w swoim sercu płomień wiary.

1. Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu

Pan Jezus powiedział do swych uczniów: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!”. Następnie odszedł od nich i zaczął się modlić, poddając się całkowicie woli Bożej. Uczniowie Jego natomiast zamiast czuwać, nie potrafili pokonać słabości i posnęli. Jezus podczas modlitwy pogodził się z ofiarą, którą miał ponieść, ufając, że tak właśnie należy postąpić dla wyższej sprawy. Wiadomo, że Jezus lękał się o swych uczniów, czy dadzą radę ogarnąć dar Bożej miłości, jakim jest zbawienie. Jezus przyjął mękę, wiedząc, że jest to potrzebne dla zbawienia ludzkości.

2. Biczowanie Pana Jezusa

Zastanawiamy się, dlaczego potrzebne było biczowanie. Nie jesteśmy sami w cierpieniu, tak jak Jezus wiedział, że Jego Ojciec jest przy Nim i w swej miłości cierpi razem z Nim. Cierpienie pomaga nas oczyszczać i przybliża do Jezusa. Dzięki cierpieniu wiemy, że sami niewiele znaczymy i bez Boga nie poradzimy sobie. Z tego względu cierpienie Jezusa pomaga nam znosić nasze własne, gdyż wiemy, że nie jesteśmy pozostawieni sami sobie, a Jezus nad nami czuwa.

3. Ukoronowanie cierniem Pana Jezusa

Ta tajemnica pozwala nam zrozumieć, że pomimo poniżenia, znieważenia i wszelkiej niesprawiedliwości trzeba zaufać Bogu mimo wszystko. On zawsze staje po stronie słabszych, lekceważonych. Bóg nas nigdy nie opuści i tego możemy być pewni. Jezus pokazał nam, jak bardzo nas kocha.

4. Droga krzyżowa Pana Jezusa

Często zastanawiamy się, dlaczego coś nas spotyka, czemu musimy dźwigać krzyż. Gdybyśmy nie dźwigali krzyża, to czy moglibyśmy być z Jezusem, który krzyż dźwigał za nas, a nas prosi, abyśmy szli za Nim pomimo cierpienia, które może nas spotkać? Im większe są nasze cierpienia, tym większa chwała i radość nieskończona. Najważniejsze, aby powstawać po upadkach, a nie w nich pozostawać. Radujmy się i powstawajmy po naszych upadkach.

5. Śmierć Pana Jezusa na krzyżu

Musimy uświadomić sobie, że Jezus oddał życie za każdego z nas. Tak nas umiłował, że nie wahał się właśnie tak postąpić. Jezus, przez oddanie za nas życia, otworzył nam możliwość wejścia do Nieba. Musimy tylko chcieć z całego serca do niego dotrzeć i wejść do wymarzonego raju. Pamiętajmy, że Jezus powiedział: „Dziś będziesz ze Mną w raju” do jednego ze złoczyńców, który żałował za popełnione krzywdy. Powstając z upadku w grzech, zbliżamy się zatem do Boga.

Paulina, Ramona, Anna, Jan (misyjna grupa młodzieżowa Konsolata)

Środa, 24 października - tajemnice chwalebne

1. Zmartwychwstanie Jezusa

Rzekł do niej Jezus: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?” (J 11,25-26). Te słowa Pan Jezus skierował niegdyś do św. Marty. Dziś jest to podstawowe pytanie kierowane do mnie: czy wierzę w Chrystusa zmartwychwstałego, czy ta wiara objawia się w moim życiu i czy jestem gotowy dzielić się nią z innymi? Czy jestem gotowy nieść ludziom największą nadzieję, że nasze życie zmienia się, ale się nie kończy?

2. Wniebowstąpienie Jezusa

Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,18-20). Apostołowie poszli głosić Ewangelię, świadomi żywej obecności Pana Jezusa przy nich. Ta sama Boża obecność towarzyszy i dzisiaj moim krokom. I nadal są wokół ludzie, którzy czekają na Dobrą Nowinę. A ja, tak jak i Apostołowie, nie mogę nie głosić miłości Boga.

3. Zesłanie Ducha Świętego

„«Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu” (Dz 1,8-9). Apostołowie potrzebowali umocnienia, aby wytrwać w dawaniu świadectwa o Panu Jezusie, aż po oddanie za Niego życia. Może nie groziła mi jeszcze śmierć za wyznawanie wiary w Chrystusa, mogłem już jednak spotkać się z tego powodu z niechęcią, złośliwością czy odrzuceniem. Moc Ducha Świętego zawsze mnie podtrzyma, abym nie uległ sile zła.

4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

„Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny»” (Łk 1,46-49). Maryja doświadczyła potęgi miłości Boga. Głosiła ją całym swoim życiem z radością i wdzięcznością. I ja mam osobiste doświadczenie miłości i dobroci Boga. Ludzie wokół czekają na moje świadectwo wiary, na świadectwo chrześcijańskiej radości.

5. Ukoronowanie Maryi na Królową Nieba i Ziemi

„A Duch i Oblubienica mówią: «Przyjdź!» A kto słyszy, niech powie: «Przyjdź!» I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie” (Ap 22,17). Maryja poszła za Panem do końca. Jej pragnienie Boga, którym żyła na ziemi, znalazło swoje uwieńczenie w pełni życia wiecznego. W każdym człowieku jest pragnienie Boga, pragnienie jedynej miłości, która pokonuje śmierć. Poznałem drogę do wody życia. Czy zatroszczę się o poznanie jej również przez moich braci i siostry?

Katarzyna Gembarowska, PDM Warszawa

Czwartek, 25 października - tajemnice światła

1. Chrzest Jezusa w Jordanie

Jezus przyjął od Jana chrzest w Jordanie. Gdy wychodził z wody, „z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie»” (Mk 1,9.11). Jezus, niewinny i bezgrzeszny stanął między grzesznikami. A głos z nieba potwierdził Jego synostwo. Jan widział zstępującą gołębicę i zaświadczył: Ten jest Barankiem Bożym. Niech wiara nasza i słowa nasze zawsze wskazują na Jezusa, Odkupiciela świata.

2. Wesele w Kanie

Jezus przemienił wodę w wino, czym „objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie” (J 2,11). Goście weselni pili wino, ale nie wiedzieli o jego cudownym pochodzeniu. Uczniowie widzieli cud i umocniła się ich wiara. Niech Pan pozwoli nam dostrzec Jego cudowne działanie w codziennych zdarzeniach naszego życia.

3. Głoszenie Królestwa Bożego i wezwanie do nawrócenia

„Jezus przyszedł do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!»” (Mk 1,14-15). Królestwo Boże i nawrócenie są wewnętrznie związane. Trzeba porzucić drogę grzechu, uwierzyć w obietnice głoszone przez Jezusa, aby wejść w krąg królowania Boga. Największa obietnica to Jego zmartwychwstanie, które jest zapowiedzią naszego zmartwychwstania. Kto uwierzy, będzie miał życie wieczne! Niech Pan nas umocni w naszym nawracaniu się każdego dnia i w wiernym kroczeniu drogami Jego Ewangelii.

4. Przemienienie na górze Tabor

Jezus wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana, zaprowadził ich na wysoką górę. „Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło” (Mt 17,2). Kto idzie z Jezusem, dojdzie z nim aż na Górę Przemienienia. Nie tylko zobaczy blask bóstwa Jezusa, ale i serce jego zostanie przemienione z wątpiącego w wierzące. Obyśmy potrafili iść z Jezusem, nawet gdy się nam wydaje, że droga, na którą nas wprowadza, jest ciężka i wiedzie pod górę. To nic, że obok rozległe doliny i łagodne ścieżki. Na górze czeka nas cud przemiany.

5. Ustanowienie Eucharystii

„Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata” (J 6,51). Na każdej Mszy św. słyszymy, jak kapłan powtarza słowa Jezusa wypowiedziane w Wieczerniku: „To jest Ciało moje”. Jesteśmy zaproszeni do spożywania Chleba dającego życie wieczne. To jest cud miłości, która jest stale obecna i uczestników cudu obdarza nieśmiertelnością. Obyśmy karmili się Ciałem Jezusa przez całe życie, a braci i siostry nasze potrafili zaprosić na „ucztę życia”.

Ks. Bogdan Michalski, PDM Warszawa

Piątek, 26 października - tajemnice bolesne

Bierzemy do ręki różaniec, aby dokładniej przyjrzeć się życiu Jezusa. Aby zbliżyć się do Boga, który pragnie być częścią naszego życia. W tajemnicach bolesnych towarzyszymy Jezusowi cierpiącemu. On tak bardzo rozumie każdą ludzką niedolę. Jest tak blisko mnie, kiedy to ja przeżywam trudne chwile i gdy nieraz tracę nadzieję. Zjednoczmy swój krzyż z krzyżem Chrystusa i ofiarujmy jego owoce za misje, wołajmy: „Towarzysz, o Panie, Twoim misjonarzom na ziemiach, które mają ewangelizować, wkładaj w ich usta odpowiednie słowa, uczyń owocnym ich trud”.

1. Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu

Ogród Oliwny to miejsce, w którym Pan Jezus przyjął ostatecznie wolę Ojca, by zbawić świat, oddając za nas swoje życie. To była decyzja podyktowana miłością. Decyzja całkowicie wolna, ale okupiona trwogą i cierpieniem naszego Zbawiciela. Módlmy się za wszystkich, którzy w swoim sercu odczytują wolę Bożą, aby nieść owoce zbawienia do krajów misyjnych. Niech przyjmą to powołanie z miłością. Niech nie zabraknie im odwagi i wytrwałości na wzór Jezusa Chrystusa.

2. Biczowanie Pana Jezusa

Pan Jezus biczowany i wyszydzany przez oprawców doświadcza bolesnego odrzucenia przez ludzi. Ci, którym okazał tyle dobra, których błogosławił i uzdrawiał, którym przekazał Dobrą Nowinę pełną nadziei na prawdziwe szczęście, ci ludzie opuścili Jezusa. A jednak On wytrwał. Bo ta Ofiara była potrzebna, by pojednać nas z Bogiem, by pokonać grzech i szatana. Módlmy się za naszych braci i siostry, którzy cierpią, wyznając swoją wiarę w Jezusa Chrystusa. Niech ich ofiara i świadectwo oddania Bogu przyczyni się do wzrostu Królestwa Bożego. Niech nigdy nie zwątpią w miłość Jezusa, który „jest z nami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”.

3. Ukoronowanie cierniem

Pan Jezus nie pragnął być królem, ale sługą wszystkich, bo miłość najpełniej objawia się wtedy, gdy niesiemy innym naszą pomoc. Tylko ta okrutna korona z cierni nie kłóciła się z postawą Chrystusa. Choć włożyli Mu na głowę koronę z cierni, aby Go wyśmiać i zadać dodatkowy ból, to jednak Pan Jezus nabrał w niej niezwykłego dostojeństwa. Król Miłości. Król, który oddaje życie za przyjaciół swoich… Módlmy się za misjonarzy, którzy oddali swoje życie na misjach. Niech Jezus Chrystus, Król Wszechświata, obdarzy ich koroną męczeństwa. Niech przyjmie ich do Nieba i postawi po swojej prawicy, aby mogli wstawiać się za nami i za całym Kościołem świętym.

4. Droga krzyżowa

Każda droga naszego chrześcijańskiego życia łączy się w pewnym momencie z drogą krzyżową Pana Jezusa. Nieraz tylko przetnie ją, tworząc skrzyżowanie w miejscu upadku, albo gdy patrzymy w oczy cierpiącej mamy lub gdy jakaś współczesna Weronika czy Szymon pomagają nam w codziennym trudzie. Dziękujmy wtedy Chrystusowi, że w takich momentach nas nie opuszcza, ale jest jeszcze bliżej. Cierpi z nami, rozumie nas i daje przykład, że trzeba iść dalej ku zmartwychwstaniu. Módlmy się za Papieskie Dzieła Misyjne, za wszystkich, którzy wspierają misje duchowo i materialnie. Niech misyjne drogi Kościoła, wspierane modlitwą tylu orędowników, prowadzą ludzi wszystkich narodów ku zmartwychwstaniu w Chrystusie. Nawet jeżeli często są to drogi naznaczone krzyżem cierpienia.

5. Ukrzyżowanie Pana Jezusa

Chociaż przybity do krzyża, choć tak bardzo nieruchomy, to właśnie w tym momencie Pan Jezus dokonuje największego dzieła. Łączy niebo z ziemią i przywraca przyjaźń pomiędzy Bogiem a człowiekiem, przyjaźń utraconą przez grzech pierworodny. Módlmy się za wszystkich chorych i cierpiących, aby zrozumieli, że ofiarowując Chrystusowi swoje męstwo w znoszeniu ciężaru choroby czy niepełnosprawności, mogą przyczynić się do wielkiego dzieła ewangelizacji świata. I chociaż często przykuci do łoża boleści, właśnie wtedy mogą, jak Pan Jezus, dokonywać wielkich dzieł Bożych.

Ks. Mirosław Makowski, diec. legnicka

Sobota, 27 października - tajemnice radosne

Maryjo, Ty, która dzielisz z nami nasze radości, rozumiesz troski i niepokoje naszych serc, za Twym wstawiennictwem prosimy Pana, by wszyscy wierzący z radością dzielili się wiarą i głosili Ewangelię tam, gdzie przyszło im żyć.

1. Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie

Maryjo, Twoje „tak” wypowiedziane Bogu uczy nas, że Jego wola powinna zawsze być na pierwszym miejscu. A On tak bardzo pragnie, by wszyscy do Niego doszli. Polecamy Ci tych, którzy w swych sercach słyszą Boże wezwanie, by iść aż na krańce świata i świadczyć o Jego miłości. Niech radośnie odpowiedzą Bogu „tak” z wiarą i odwagą.

2. Nawiedzenie św. Elżbiety

Maryjo, towarzyszyłaś św. Elżbiecie w ważnych dla niej chwilach. Dzieliłaś z nią szczęście i zatroskanie. Zaniosłaś Jezusa do tej, której serce było otwarte na Bożą łaskę. Prosimy, umacniaj misjonarzy, którzy niosą Jezusa swym braciom i siostrom. Towarzysz im w wędrówce po tych drogach, które wyznaczyła im Boża miłość i mądrość.

3. Narodzenie Jezusa

Maryjo, Matko Zbawiciela świata, On jest Twój, a jednocześnie Ty należysz do Niego. Twoje życie oddane do Bożej dyspozycji ukazuje nam, że warto mówić Bogu „tak”. Polecamy Ci tych, do których jeszcze nie dotarła prawda o Bożym narodzeniu. Niech i oni, otrzymawszy łaskę wiary, otworzą swe serca dla Twego Syna.

4. Ofiarowanie Jezusa

Maryjo, ofiarowałaś Ojcu swój skarb – Syna. Zanosząc Go do świątyni, postąpiłaś tak, jak przewidywało Prawo. Twemu wstawiennictwu polecamy rodziców misjonarzy, aby oddając swe dzieci na wyłączną służbę Bogu, byli dla nich wsparciem i podporą w dziele ewangelizacji.

5. Odnalezienie Jezusa w świątyni

Maryjo, po kilku dniach poszukiwań odnalazłaś swój skarb – Jezusa. Odnalazłaś Go w domu Ojca. Tam słuchał i zadawał pytania. Prosimy za tymi, którzy szukają dróg prowadzących do Ojca. Niech posługa misjonarzy pomoże im odnaleźć Boga, zasłuchać się w Jego słowa i je wypełniać.

S. Agata Krok, diecezja tarnowska