Dziwnie brzmią te dwa słowa pośrodku Wielkiego Postu. Zamiast umartwień, powstrzymania od zabawy, wstrzemięźliwości i włosiennicy, zamiast przyszłych trudów i wyrzeczeń dla Królestwa Bożego, obietnica stania się Weselem i Radością. Stania się. „Ja uczynię z Jerozolimy Wesele i z jej ludu Radość”.

Wiemy, co to śmiech i zabawa. Wiemy czym jest taniec i pląsy. Wiemy czym są wszystkie ludzkie uciechy. Czujemy jednak podświadomie, że czym innym jest śpiewać, pląsać i śmiać się, a czym innym być Weselem i Radością. Zatem stać się chodzącym tańcem i uśmiechem?

A może trzeba inaczej. Uzdrowieni przez wiarę, oczyszczeni Jego Krwią, napełnieni Jego Duchem, staniemy się tak piękni, że na nasz widok Bóg zaśpiewa i zatańczy. I tak się naszym pięknem zachwyci, że da nam nowe imię: Wesele i Radość.

Aż chce się nawracać… Aż chce się czekać… Tak bardzo, że aż się nie można doczekać…

Pytania do rachunku sumienia

• „Nie będą wspominać.” Karmisz się porażkami przeszłości czy nadzieją przyszłości?
• „Płacz nadchodzi z wieczora a rankiem wesele.” Opłakujesz wieczorem swoje grzechy i cieszysz się rano z kolejnej szansy?
• „Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie.” Potrafisz wierzyć bezinteresownie? Modlisz się o wiarę bezinteresowną?

Drogowskazy Jana Pawła II

Pod wpływem Pocieszyciela dokonuje się owo nawrócenie serca ludzkiego, które jest nieodzownym warunkiem przebaczenia grzechów. Bez prawdziwego nawrócenia, które obejmuje wewnętrzny żal, i bez szczerego i mocnego postanowienia poprawy, grzechy zostają „zatrzymane”, jak mówi Jezus, a z Nim Tradycja Starego i Nowego Przymierza. Pierwsze słowa, jakie wypowiada Jezus na początku swej działalności, według Ewangelii Markowej, to te: „Nawracajcie się i wierzcie w ewangelię!”. Potwierdzeniem tego właśnie wezwania jest „przekonywanie o grzechu”, jakie Duch Święty podejmuje w nowy sposób w mocy Odkupienia, dokonanego przez Krew Syna Człowieczego. Wszak List do Hebrajczyków mówi, że „krew (...) oczyszcza sumienia”. Ona więc niejako otwiera Duchowi Prawdy drogę do wnętrza człowieka, do sanktuarium ludzkich sumień. (Dominum et vivificantem, 42)

Czytania mszalne rozważa ks. Włodzimierz Lewandowski