Popierajmy swoich: miejmy dla nich dobre słowo, modlitewne wsparcie, konkretną pomoc. Tak jak pierwsi chrześcijanie otoczyli troską Apollosa, który „przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa”. Nie chodzi o zamykanie się we własnym gronie czy robienie getta z chrześcijaństwa, ale o konkretne zauważenie dobra, które dokonuje się rękami naszych współsióstr i współbraci.

W tym dziele jesteśmy nie do zastąpienia: aby ten, kto jest na drodze służby Królestwu, miał oparcie, ukorzenienie, pomoc w tych, którzy wierzą jak on. Nikt samowystarczalny nie jest, nie zrobi wszystkiego – ale wiele spraw możemy sobie nawzajem ułatwić, wiele cudzych inicjatyw dzięki nam może się łatwiej zrealizować. Ojciec nasz sam nas miłuje – i ta radość jest nasza wspólna.