Komu służę?

"A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej" (Flp 2, 7-8).

Wierzę…

Zamykam się w Twoim sercu Maryjo i chcę się w Nim uczyć posłuszeństwa Słowu. Bo jak wyglądałoby dziś moje życie, gdybyś nie przyjęła Słowa przy zwiastowaniu i go nie wypełniła? Maryjo, kto nauczył Cię słuchać Pana, rozważać i nosić tak uważnie Jego Słowo? Jak nauczyłaś się być wrażliwą na natchnienia Ducha Świętego? Maryjo, Oblubienico Ducha Świętego, naucz mnie posłuszeństwa Bogu, posłuszeństwa natchnieniom Ducha Świętego, posłuszeństwa Słowu!

Posłuszeństwo potrzebuje wiary, tak jak wiara potrzebuje posłuszeństwa. Podobnie jak w przypadku ubóstwa, decyzja o podjęciu życia zakonnego wzbudziła wśród moich bliskich pytania, czy o wszystko będę musiała teraz pytać? Czy zostanie mi dana możliwość podejmowania decyzji? Czy to nie pogwałcenie mojej wolności? Życie w posłuszeństwie to nie jest kwestia pytania o to, co mogę i ile mogę, to kwestia wiary! To czasem chodzenie w ciemności, bez zrozumienia po co… Po co cierpienie, po co trudności, po co samotność?… Wierzę, że Bóg mnie prowadzi, chociaż nie rozumiem, nie znam całej drogi, nie mam możliwości sprawdzenia mapy mojego życia do końca – dlatego zdaję się na nawigację, jaką jest posłuszeństwo. Ono doprowadzi mnie do celu. Wierzę w to!

Czasem widzę lepsze pomysły na moje życie. Czasem te pomysły są nawet bardzo wzniosłe i pobożne… Jednak są tylko moją wolą, a chodzi o szukanie woli Ojca. W posłuszeństwie składam ofiarę ze swojej woli. Mogę Bogu przedstawiać swoje pragnienia, jakie noszę -  jednak ostatecznie chodzi o szukanie Jego woli. To jest cecha dziecka Bożego. Posłuszeństwo nie polega na niewolnictwie, ale na oddaniu się Bogu w wolności i w miłości! Ważne jest też, aby tę wolę Bożą rozeznawać, pozwolić Bogu, aby prowadził. Trudności oczywiście są. Codziennie pojawiają się momenty, kiedy chcę pełnić swoją wolę, ponieważ chcą decydować o moim życiu względy upodobań, lenistwo, wygoda, lęk, brak poczucia bezpieczeństwa, szukanie asekuracji itd. Można wyliczać wiele motywów, które odciągają od posłuszeństwa. W końcu pojawia się także pokusa cudów… jak doświadczali jej Izraelici, tak jak doświadczył jej Chrystus na pustyni. Pragnienie potwierdzenia, że to, co wyznaję, ma sens, jest czasem bardzo silne, szczególnie w obliczu trudności, kryzysów. Jednak prawdziwe posłuszeństwo nie oczekuje potwierdzenia w postaci cudów… Wierzę, pomimo trudności, że prowadzisz mnie Boże drogą najlepszą. Takie słowa w czasie przychylnym łatwo jest powiedzieć, ale gdy wszystko zdaje walić się na głowę, wtedy bardzo trudno to potwierdzić. W takim momencie pojawia się chęć decydowania i kierowania swoim życiem, wchodzenia w swoją wolę. To jest, niestety, odejście nie tylko od ewangelicznego posłuszeństwa, ale w ogóle od chrześcijaństwa. Bo czym jest właściwie chrześcijaństwo jak nie naśladowaniem Chrystusa?  Jego posłuszeństwo poddaniu się woli Ojca, aż po krzyż,  jest dla mnie wezwaniem do krzyżowania mojej własnej woli.

Czy warto jest wchodzić w posłuszeństwo i  oddawać swoją własną wolę? Z całą pewnością warto! Jednak  pytanie: „Czy warto być posłusznym?” lepiej zamienić na pytanie: „Komu służę?”. Bo każdy komuś służy… tylko komu? Warto szukać woli Chrystusa, warto rozeznawać Bożą wolę, warto słuchać i być poddanym przełożonym zgodnie ze swoim powołaniem. Komu oddaję swoją wolę? Komu służę?

Maryjo w Twoim Niepokalanym Sercu zamykam się i chcę odpowiedzieć na pytanie: „Komu służę? Kogo stawiam na pierwszym miejscu w moim życiu?”. Maryjo ucz mnie, jak wierzyć i służyć Bogu!

Pytania do refleksji:

• Czy rozeznaję wolę Bożą w moim życiu w oparciu o Słowo?
• Czy świadomie wypowiadam słowa Modlitwy Pańskiej: „Bądź wola Twoja”?
• Czy posłuszeństwo Bogu i swoim przełożonym widzę jako drogę wiary czy jako trudną konieczność?
• Czy nie traktuję Boga jako kogoś, kto ma spełniać moje życzenia na potwierdzenie mojej własnej woli?
• Kogo słucham w moim życiu? Z kim konsultuję moje decyzje?