Ufam

Dla was stał się ubogim, aby was ubogacić swoim ubóstwem (por. 2 Kor 8, 9).

W Niepokalanym Sercu Maryjo zamykam się, aby nauczyć się  bycia ubogim i odkryć w nim prawdziwy sens ubóstwa. Jakie było Twoje ubóstwo, Maryjo? Czy braki, których doświadczyłaś w swoim życiu, widziałaś jako dar czy jako trudności? Bałaś się, gdy zabrakło Ci tego, co konieczne? Doświadczyłaś ubogich narodzin swojego Syna, brak perspektyw, zabezpieczeń. Nie posłużyłaś się, Maryjo, jakimikolwiek „znajomościami” ludzkimi, aby zmienić niesprawiedliwy wyrok, jaki zapadł na Twojego Syna. Niepokalana Królowo, dziś ozdabiana złotem i wszelkimi drogimi kamieniami na obrazach, a w Ewangelii uboga Dziewczyno z Nazaretu, naucz mnie ufać do końca i w każdej sytuacji!

Ubóstwo to takie trudne wyzwanie, bo kojarzy się z jakimś brakiem. Kiedy dzieliłam się z moimi najbliższymi decyzją o podjęciu życia zakonnego, jednym z głównych pytań było to o własność, o posiadanie rzeczy, o możliwość dysponowania pieniędzmi.  Czułam wprawdzie wtedy zatroskanie moich bliskich o mnie, ale jednocześnie na wiele z pytań trudno było odpowiedzieć. Trudno przekazać wartość ubóstwa, jeśli nie podejmuje go ktoś sam, to nie ma tego doświadczenia. Bardzo trudno teoretycznie komuś przekazać, że brak osoby lub rzeczy może być dobry (oczywiście mówię o pozytywnych relacjach z osobami i pozytywnym używaniu rzeczy materialnych). W braku mogę doświadczyć, kim właściwie jestem. Bez dodatków, bez upiększania, bez dowartościowywania się przez liczne gadżety lub wiele ważnych relacji jestem po prostu tym, kim jestem i mogę ufać. Ubóstwo ewangeliczne to kwestia wyboru i decyzji, to zgoda na to, że mam mało. Jednak to nie jest tylko jednorazowa decyzja, ale odnawiana nieustannie. Zaufanie jest codziennie próbowane, szczególnie w momentach trudnych, wręcz kryzysowych. Ubóstwo jest też kwestią wyboru, co właściwie jest mi potrzebne, co istotne. Jeśli ja nie będę decydować o tym, co posiadam, to rzeczy będą decydować, że mnie posiadają… Nie mogę mieć wszystkiego, nie mogę mieć dużo, więc trzeba dokonać wyboru, a ten wybór musi być nieustannie potwierdzany, gdyż przychodzi pokusa posiadania i gromadzenia, przychodzi pokusa chleba tak, jak doświadczali jej Izraelici na pustyni, tak, jak doświadczył jej Jezus. Pojawia się pragnienie, aby zacząć się troszczyć o siebie, aby gromadzić, bo jutro może zabraknąć… Lęk przed jutrem może faktycznie paraliżować, jeśli się nie ufa. Ewangeliczne ubóstwo to nie kwestia posiadania, ale bardziej zaufania, to dziecięce wznoszenie rąk do Ojca z poczuciem bezpieczeństwa, że On się troszczy. Czasem pojawia się pogląd, że tylko to, co kosztuje, ma swoją wartość, jest cenne, a jeśli coś jest za darmo, to nie ma wartości. Owszem, ale często to powierzchownie rozumiemy… Bo jeśli na Eucharystię mogę iść za darmo i z Niej czerpać… to tylko dlatego, że Chrystus przelał swoją Krew!

Czy znam wartość Eucharystii? Czy można żyć ubogo i być szczęśliwym? Czy warto troszczyć się i zabiegać o ubóstwo? Czy jest sens, aby odczuwać brak? Tak, jest sens… ale nie da się tego zrozumieć, jeśli się nie doświadczy i nie podejmie świadomego wyboru: „Tak, chcę!”

Maryjo, w Twoim Niepokalanym Sercu zamykam się i szukam odpowiedzi razem z Tobą, jak śpiewać Panu Magnificat w momentach niepewnych? Jak odpowiadać Fiat nie tylko w radosnym zwiastowaniu, ale również, gdy Jezus oczekiwał na wyrok w Ogrójcu? Chcę Maryjo nosić i rozważać Twoje uczucia, które miałaś w sercu, w takich momentach.

Pytania do refleksji:

• Czy dbam o to, by być ubogim jak Jezus?
• Czy posiadam rzeczy, które są mi niepotrzebne, a tylko podnoszą moje poczucie wartości?
• Czy moje serce jest chciwe i zazdrosne o rzeczy, które posiadają inni?
• Jak używam rzeczy wspólnych? Czy troszczę się i dbam o dobro wspólne?
• Czy staram się „posiadać” jak najwięcej relacji z ludźmi, aby coś w swoich oczach znaczyć?
• Czy widzę w ubóstwie wartość?
• Czy ufam Bogu, że troszczy się moje potrzeby?
• Czy mam postawę, że coś mi się należy?