Stacja u świętej Anastazji

Opis stacji

Znajdująca się na Palatynie, wtulona między pozostałości Circus Maximus a pałac cesarski bazylika św. Anastazji (Anastazja to imię greckie pochodzące od słowa „zmartwychwstanie”) (Basilica di Sant’Anastasia) stanowi wyzwanie dla glorii dawno minionego imperium jako trwające po dziś dzień świadectwo dawane przez chrześcijańskich męczenników. Szeroka ceglana fasada i niewyróżniający się niczym szczególnym plac przed świątynią sprawiają, że bazylika prezentuje się zdecydowanie mniej efektownie niż sąsiednie budowle pogańskie.

W tym miejscu w Środę Popielcową pielgrzymi zbierali się razem z papieżem, by przejść następnie do bazyliki św. Sabiny na Awentynie. Na arenie Circus Maximus, wbijającego się klinem między oba wzgórza, znajdowały ujście starcia klasowe między zamieszkanym przez ludność robotniczą Awentynem a arystokratycznym Palatynem. Dzisiaj, w jedności wiary chrześcijańskiej, oba te wzgórza złączone są przez modlitwę i pokutę.

Jak mówi tradycja, św. Anastazja była córką Rzymianina szlachetnego rodu Praetekstatusa i urodziła się na terenie dzisiejszej Serbii za panowania cesarza Dioklecjana. Z opisu jej męczeństwa dowiadujemy się, że jej katechistą był św. Chryzogon i że poniosła męczeńską śmierć na wyspie Palmaria na Morzu Liguryjskim 25 grudnia.

Kościół pod jej wezwaniem był sławny już w piątym wieku i według tradycji miała to być także parafia św. Hieronima. Uważa się, że bardzo stary ołtarz po lewej stronie świątyni to ołtarz św. Hieronima, a opiekunowie bazyliki twierdzą, że jest tam kielich używany przez tego Doktora Kościoła. Św. Damazy, papież w latach .366-384, kazał wykonać w apsydzie fresk na cześć świętego, a kilka lat później w kościele postawiono chrzcielnicę, pierwszą tego rodzaju udokumentowaną w Rzymie.

Kolejni papieże zdobili kościół mozaikami i freskami. Jednak w wiekach średnich i na początku renesansu kościół właściwie nie był remontowany. Tym samym zmartwychwstanie św. Anastazji przypada na okres baroku, kiedy to papież Urban VIII odbudował w 1664 roku fasadę świątyni i zlecił swoim artystom ozdobienie wnętrza. Główny ołtarz umieszczono w tym miejscu, w którym znajduje się do dzisiaj, zaś Ercole Ferrata, bliski współpracownik Giovanniego Lorenza Berniniego, wyrzeźbił posąg św. Anastazji w chwili, gdy odchodzi z tego świata do nieba. W kaplicy relikwii można podziwiać freski przedstawiające żywoty świętych Karola Boromeusza i Filipa Neriego; wizerunek św. Hieronima namalował Domenichino.

Kościół odnowił w roku 722 portugalski kardynał Nuno da Cunha, wzbogacając nawę i sklepienie miękkimi, pastelowymi kolorami, by w ten sposób złagodzić obecność ciężkich .larów postawionych we wnętrzu dla podtrzymania całej struktury. Na jego zamówienie Michelangelo Cerruti namalował na sklepieniu Męczeństwo świętych.

W dwudziestym pierwszym wieku kościół jeszcze raz przebudził się do życia, służąc jako zakrystia w czasie Światowych Dni Młodzieży w roku 2000 i miejsce przechowywania siedmiuset tysięcy hostii przygotowanych na Eucharystię, którą celebrowano w Circus Maximus. W roku 2001 św. Anastazja stała się pierwszym kościołem Rzymu, w którym odbywała się wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Ta inicjatywa rozszerzyła się potem na wiele innych parafii na całym świecie. Te dzisiejsze wspomnienia umiejscowione pośród pozostałości starożytnej architektury łączą adorację eucharystyczną, która ma miejsce w bazylice św. Anastazji, z taką samą adoracją w Kolumbii, Peru, Tanzanii, Ugandzie, na Sri Lance i wielu innych równie odległych zakątkach świata.

Łyk wody żywej

  wydawnictwom.pl George Weigel: Rzymskie pielgrzymowanie Stacja u św. Anastazji to jedna z najstarszych stacji Rzymu, wyróżniająca się położeniem u stóp Palatynu, w centrum starożytnego miasta. Niewykluczone, że nabożeństwo do św. Anastazji, której uroczystość przypada na 250grudnia, jest wcześniejsze niż świętowanie w tym właśnie dniu Bożego Narodzenia. Nie zmienia to faktu, że cześć dla św. Anastazji była tak wielka, że we mszy o świcie w Boże Narodzenie w mszale z 1962 roku wspomina się ją w drugiej kolekcie i do dzisiaj wymienia w kanonie rzymskim.

Na posadzce w bazylice św. Anastazji, przed marmurowym posągiem przedstawiającym leżącą męczennicę, poniżej głównego ołtarza bazyliki, znajdujemy wiele mówiący szczegół dekoracyjny. Jest to niewielka mozaika będąca kopią ogromnej mozaiki przedstawiającej bochenki i ryby z cudu rozmnożenia chleba z kościoła Rozmnożenia Chleba w Tabgha, na północno-zachodnim wybrzeżu Jeziora Galilejskiego. To podobieństwo mozaik znajdujących się w Ziemi Świętej i w Rzymie przypomina nam, iż ustanowiona podczas Ostatniej Wieczerzy Eucharystia oraz komunia święta, której zapowiedzią było nakarmienie przez Chrystusa w Tabgha pięciu tysięcy ludzi, to nie tylko wiatyk, a więc zaopatrzenie na drogę w chwili śmierci (gdyż takie jest znaczenie łacińskiego słowa viaticum).

Eucharystia to nasz codzienny pokarm w życiu doczesnym, cudowny chleb, który podtrzymuje nas w naszej wędrówce nawrócenia. Dzięki Eucharystii zyskujemy odwagę, by modlić się słowami modlitwy Ojcze nasz i by cierpieć, jeśli jest to konieczne, dla prawdy Boga w Chrystusie.