Czekając na Pięćdziesiątnicę

Druga niedziela ukazuje postać kobiet niosących wonności( Marii Magdalenie, Marii Matce Jakuba i Salomei). Ewangelia ukazuje ich spotkanie z aniołem, który jako pierwszy obwieścił im prawdę o zmartwychwstaniu, którą następnie przekazały uczniom zamkniętym w wieczerniku. Znaczące jest także ewangeliczne wspomnienie Józefa z Arymatei, który mimo piastowania wysokiej pozycji społecznej nie obawiał się podejść do Piłata i poprosić o ciało swojego Mistrza. W czasie Boskiej Liturgii Cerkiew czci go troparionem „Bogobojny Józef”.

Kolejna niedziela jest poświęcona paralitykowi co potwierdza fakt iż chorzy i cierpiący byli szczególnie bliscy Chrystusowi. Paralityk był przez 38 lat przykuty do łóżka, nie mógł liczyć na niczyją pomoc nie mówiąc już o szansie na uzdrowienie, które było możliwe poprzez obmycie w sadzawce której wody poruszał Anioł Pański. Jezus daje przede wszystkim nadzieję owemu choremu pytając go w sposób bezpośredni „ Czy chcesz być uzdrowiony”. Następnie ujawniana jest magiczna moc słowa, które powoduje iż chory wstaje, mało tego daje publiczne świadectwo swojego uzdrowienia przed ludzmi.

Spotkanie Jezusa z samarytanką opisuje św. Jan z perspektywy narratora. Historia w proklamowanym fragmencie ewangelii jest niezwykła sama choćby ze względu na fakt, że opisuje rozmowę Samarytanki i Żyda, przedstawicieli zwaśnionych ze sobą grup. Ponadto Chrystus ukazuje ludzką istotę poprzez prośbę o wodę pitną, choć z drugiej strony ujawnia swą Boską naturę poprzez przedstawienie siebie jako depozytariusza wody żywej, która nie będzie wywoływała naturalnego pragnienia. Podobnie wygląda sytuacja w trakcie posiłku z uczniami, którzy ponownie nie rozumieją słów wypowiadanych przez Mistrza. Jezus będąc obecnym przy stole ma jednak świadomość istnienia pokarmu niematerialnego, którym jest realizacja woli Ojca i wypełnienie ziemskiej misji. Istotny jest także motyw ewangelizacji, której impulsem było spotkanie kobiety z Chrystusem, a efektem nawrócenie wielu samarytan.

Cykl niedziel popaschalnych wieńczy wspomnienie ślepca, któremu Jezus przywrócił wzrok. Jest to kolejny dowód nie tylko na współczucie i miłosierdzie Boga, ale także objawienie mocy Chrystusa, który po zmartwychwstaniu objawiał swą moc czyniąc cuda.

Spotkania z Chrystusem odcisnęły tak duże piętno na przywołanych postaciach, że stały się impulsem do dania świadectwa i ewangelizacji. Osoby będące na marginesie ówczesnego społeczeństwa( kobiety, chorzy) zostały docenione , mało tego stały się świadkami i apostołami Chrystusa w świecie, który traktował ich z pogardą. To właśnie kobiety jako pierwsze obwieściły apostołom prawdę o Zmartwychwstaniu, choć ich świadectwo było traktowane z wielkim dystansem i niedowierzaniem .

W tradycji bizantyńskiej święto Wniebowstąpienia Pańskiego kończy radosny okres paschalny. Rozpoczyna także bezpośredni okres oczekiwania na uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
_________________________________