Katecheza o Liturgii Mszy Wieczerzy Pańskiej

Wzorem jest też procesja z darami i jałmużną postną [Op. cit. pkt 52, s. 10]. (Często krępujemy się o tym mówić, niemniej jednak jest to konieczne). Wiemy, że wszyscy spełniamy posługę kapłańską i nie składamy ofiar zastępczych, lecz ofiarę z samych siebie. Jałmużna postna tylko wtedy będzie miała wymiar chrześcijański, gdy dajemy nie to co nam zbywa, co nam łatwo przyszło, lecz to, co jest owocem naszych wyrzeczeń. Nie mierzy się jej ilością złożonych pieniędzy, lecz wielkością osobistego poświęcenia. Jeżeli ktoś rzeczywiście przez 40 dni się umartwiał, może przynieść owoc swoich umartwień. Gdy pościmy, nie stosujmy zasady postu ramadan, który polega na tym, że najpierw wyrzekamy się czegoś, lecz gdy post mija to z nawiązką sobie odpłacamy, np. nie odkładajmy przez Wielki Post słodyczy, by potem w Święta najeść się ich do syta! Oszczędzajmy kosztem samych siebie, by ofiarować swe wyrzeczenie innym. Jałmużna postna zbierana w Wielki Czwartek na liturgii jest przekazywana ubogim.

Wzorem Mszy Wieczerzy Pańskiej, na każdej Mszy świętej do ludu kapłańskiego należy złożenie daru, będącego owocem jego tygodniowej pracy. Obowiązkiem wiernych jest zaspakajanie wszystkich potrzeb Kościoła: biednych, świątyni, prezbiterów, pracowników kościelnych i innych. Nie ksiądz zbiera pieniądze, lecz lud przynosi je w darze do ołtarza. Chrześcijanie są zobowiązani utrzymać Kościół i prezbiterów, by nie stawali się oni żebrakami.

Gdyby Komunia święta w Wielki Czwartek, jak i w czasie każdej innej Eucharystii była udzielana pod dwiema postaciami, wyraźniej uwidaczniałby się obecny we Mszy świętej znak paschy. Chrystus ustanawia Eucharystię w ramach obrzędu uczty paschalnej Żydów. Nigdy nie zrozumiemy do końca Chrześcijaństwa, jeżeli nie będziemy czerpać z tradycji judaistycznej. Przed Świętem Paschy Izraelici musieli zbierać wszelkie okruszynki kwaszonego chleba i palić je na zewnątrz domu. W trakcie Paschy spożywano tylko chleb przaśny, macę. Ciasto, które rośnie, nadyma się. Dlatego chleb kwaszony był symbolem faraona, grzechu, egoizmu i pychy. Chleb przaśny Izraelici po raz pierwszy spożywali w Egipcie, kiedy na pamiątkę Wyjścia Żydzi świętowali Paschę, łamiąc chleb przypominali sobie, że byli niewolnikami, natomiast wino kojarzyło im się z Kanaanem, gdyż w Egipcie winogrona nie rosły. Wina skosztowali dopiero gdy byli już ludźmi wolnymi. Chleb przaśny był niesmaczny, twardy, bez żadnych walorów smakowych. Taki jest smak niewoli grzechu. Natomiast wino z kielicha wypijane po spożyciu chleba, jest mocne i słodkie - rozgrzewa i rozwesela serce. Tak samo człowiek wolny jest radosny. Właśnie te prawdy ukazane są w uczcie paschalnej, uczcie eucharystycznej.