By kłamstwo nie oślepiło

Z Psalmu 15

Kto będzie przebywał w Twym przybytku, Panie,
kto zamieszka na Twej górze świętej?
Ten, kto postępuje nienagannie, działa sprawiedliwie
i mówi prawdę w swym sercu.

Do Boga zbliżyć się może tylko człowiek prawy. Nie, nie znaczy, że On grzesznych odrzuca. Chodzi o to, że nie godzi się przychodzić do Boga utytłanym w grzechu bez woli umycia się. Nie można mówić sobie „zgrzeszyłem, nic się nie stało, co mi Boże zrobisz?”. Trzeba postępować nienagannie, działać sprawiedliwie, nie głosić oszczerstw, nie krzywdzić bliźnich, nie ubliżać sąsiadom i szanować tych, którzy kłaniają się Bogu. Przynajmniej – bądźmy realistami - szczerze się starać. Ale trzeba też – na to zwróćmy dziś szczególną uwagę – mówić prawdę w swym sercu. Dziwne, prawda? Nie tyle mówić prawdę, ale mówić prawdę w swoim sercu.

Chodzi chyba o to, by nie być człowiekiem zakłamanym. Takim, który sam już wierzy w swoje kłamstwa. I przez to staje się niereformowalny. Niezdolny do nawrócenia. Bo nie widzi swoich nieprawości. Nie widzi w sobie żadnego zła. Z czego miałby się nawracać? Co miałby w swoim życiu zmieniać?

Pomóż mi Boże, żyć w prawdzie. Wydaje mi się, że znam siebie, że znam też moje grzechy. Gdyby jednak było tak, że jakichś wielkich swoich grzechów nie dostrzegam, to proszę, otwórz mi na nie oczy. Żebym przejrzał, Boże. Żebym miał szansę się nawrócić. Żebym nie był śmiesznym, zadufanym w sobie pyszałkiem…