By nie zaginąć

Psalm 1

Szczęśliwy człowiek,
który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w Prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie.
Liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.
Co innego grzesznicy:
są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
Albowiem droga sprawiedliwych jest Panu znana,
a droga występnych zaginie.

Trudno tego Psalmu nie przytoczyć kolejny raz w całości. Przypomina podstawowy dylemat, przed którym staje każdy człowiek. Niekoniecznie codziennie, ale na pewno wiele razy w życiu: wybrać życie nieuczciwe, łatwe, lekkie i przyjemne czy wybrać trudną czasem wierność temu, co dobre? Pierwsze przynosi doraźnie wiele zysków. Drugie – szyderstwa, że jest się naiwnym. Z czasem jednak okazuje się, że po tym pierwszym nic nie zostaje. Drugie trwa i przynosi błogosławione owoce…

Ty wiesz, Boże, że nie lubię różnych rozgrywek, podchodów, knowań, jakimi czasem ludzie się zajmują. Kiedyś widziałem coś takiego tylko w filmach. Dziś… Nie mogę zrozumieć, jak tak można. Nie mieści mi się to w głowie. Zwłaszcza gdy okazuje się, że bawią się w coś takiego ludzie, których bym nigdy o to nie podejrzewał. Ale, niestety, tak jest…. Co mam powiedzieć? Być może nie lubię czegoś takiego, bo nie miałem okazji, nikt we mnie sojusznika do takich rozgrywek nie szukał? Może. I dobrze…. Proszę, gdyby jednak taka okazja się nadarzyła, bym, miał dość roztropności i przyzwoitości, by w coś takiego nie wchodzić. Nie chcę być jak rozwiewana przez wiatr plewa…