9 listopada - wspomnienie lokalnych świadków wiary

W adhortacji apostolskiej „Gaudete et exsultate” chciałem ponownie zaproponować wiernym uczniom Chrystusa we współczesnym świecie powszechne powołanie do świętości. Znajduje się ono w samym sercu nauczania Soboru Watykańskiego II, który przypomniał, że „wszyscy wierzący w Chrystusa, bez względu na stan i rangę, powołani są do pełni życia chrześcijańskiego i do doskonałej miłości” (LG, 40). Wszyscy zatem są wezwani do przyjęcia Bożej miłości, która „rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego” (Rz 5,5). Rzeczywiście, świętość, zamiast być owocem ludzkiego wysiłku, jest robieniem miejsca dla Bożego działania.

Każdy może rozpoznać w wielu osobach, które spotkał na swojej drodze, świadków cnót chrześcijańskich, zwłaszcza wiary, nadziei i miłości: małżonków, którzy wiernie przeżywali swoją miłość, otwierając się na życie; mężczyzn i kobiety, którzy wspierali swoje rodziny w różnych zawodach i współpracowali w szerzeniu królestwa Bożego; nastolatków i młodych ludzi, którzy z entuzjazmem poszli za Jezusem; pasterzy, którzy poprzez swoją posługę wylali dary łaski na święty lud Boży; mężczyzn i kobiety zakonne, którzy żyjąc radami ewangelicznymi, byli żywym obrazem Chrystusa Oblubieńca. Nie możemy zapomnieć o ubogich, chorych, cierpiących, którzy w swojej słabości znaleźli oparcie w Boskim Mistrzu. To jest ta świętość „codzienna” i „z sąsiedztwa”, w którą zawsze był bogaty Kościół rozproszony po całym świecie.

Jesteśmy wezwani, aby dać się zainspirować tym wzorom świętości, wśród których wyróżniają się przede wszystkim męczennicy, którzy przelali swoją krew za Chrystusa, a także ci, którzy zostali beatyfikowani i kanonizowani za to, że są przykładami życia chrześcijańskiego i naszymi orędownikami. Następnie myślimy o Czcigodnych, mężczyznach i kobietach, których heroiczne praktykowanie cnót zostało docenione, o tych, którzy w szczególnych okolicznościach uczynili ze swego życia ofiarę miłości dla Pana i braci, a także o Sługach Bożych, których sprawy beatyfikacyjne i kanonizacyjne są w toku. Procesy te pokazują, jak bardzo świadectwo świętości jest obecne także w naszych czasach, w których świecą jak gwiazdy (por. Flp 2, 15) wielcy świadkowie wiary, którzy naznaczyli doświadczenie Kościołów partykularnych i jednocześnie zapłodnili historię. Wszyscy oni są naszymi przyjaciółmi, towarzyszami drogi, którzy pomagają nam w pełni realizować nasze powołanie chrzcielne i ukazują nam najpiękniejsze oblicze Kościoła, który jest święty i jest matką świętych.

W ciągu roku liturgicznego Kościół publicznie czci świętych i błogosławionych w ustalonych z góry datach i w ustalony z góry sposób. Wydaje mi się jednak ważne, aby wszystkie Kościoły partykularne w jednym dniu upamiętniały świętych i błogosławionych, a także czcicieli i sługi Boże ze swoich terytoriów. Nie chodzi tu o wprowadzanie nowego wspomnienia do kalendarza liturgicznego, ale o promowanie za pomocą odpowiednich inicjatyw, poza liturgią, lub przypominanie w niej, na przykład w homilii lub w innym czasie uznanym za stosowny, tych postaci, które naznaczyły lokalną drogę chrześcijańską i duchowość. Dlatego zachęcam Kościoły partykularne, począwszy od następnego Jubileuszu w 2025 r., aby co roku 9 listopada, w święto Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej, wspominały i czciły te postaci świętych.

Pozwoli to poszczególnym wspólnotom diecezjalnym na ponowne odkrycie lub utrwalenie pamięci o niezwykłych uczniach Chrystusa, którzy pozostawili żywy znak obecności Zmartwychwstałego Pana i do dziś są bezpiecznymi przewodnikami we wspólnej drodze do Boga, chroniąc nas i wspierając. W tym celu Konferencje Biskupów mogą ostatecznie opracować i zaproponować wskazania i wytyczne duszpasterskie.

Niech święci, w których jaśnieją cuda wielorakiej łaski Bożej, zachęcają nas do bardziej zażyłej komunii z Bogiem i inspirują nas do wyśpiewywania wraz z nimi chwały Najwyższego.

Rzym, u św. Jan na Lateranie, 9 listopada Święto Poświęcenia Bazyliki Laterańskiej.

Franciszek

(tłum. wiara.pl/xls)