Franciszek do ceremoniarzy diecezjalnych

Publikujemy tłumaczenie Przesłania na język polski.

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!

Pozdrawiam Ojca Opata Prymasa i Przewodniczącego Papieskiego Instytutu Liturgicznego, a także profesorów i studentów, którzy wzięli udział w drugiej już edycji kursu dla osób odpowiedzialnych za ceremonie liturgiczne w diecezjach. Z radością zauważam, że po raz kolejny przyjęliście zaproszenie, zawarte w Liście Apostolskim Desiderio desideravi, by kontynuować zgłębianie liturgii nie tylko w perspektywie teologicznej, ale także w kontekście praktyki celebracji.

Wymiar ten dotyka życia Ludu Bożego i objawia mu jego prawdziwą naturę duchową (por. Konstytucja dogmatyczna Lumen Gentium, 9). Dlatego osoba odpowiedzialna za celebracje liturgiczne jest nie tylko wykładowcą teologii; nie jest rubrycystą stosującym się do ; nie jest zakrystianinem, przygotowującym wszystko, co jest potrzebne do celebracji. Jest mistrzem oddanym modlitwie wspólnoty. Nauczając pokornie ars celebrandi przewodzi jednocześnie wszystkim, którzy celebrują, wyznaczając rytm obrzędów i towarzysząc wiernym w wydarzeniu sakramentalnym.

Jako mistagog mądrze organizuje każdą celebrację, kierując się dobrem zgromadzenia; przekłada zawarte w księgach zasady teologiczne na praktykę celebracji; wspiera i podtrzymuje biskupa w jego roli promotora i strażnika życia liturgicznego (Ceremoniale Episkoporum, 9). Dzięki niemu pasterz może z łagodnością prowadzić całą wspólnotę diecezjalną do ofiarowania się Ojcu na wzór Chrystusa Pana.

Drodzy bracia i siostry, każda diecezja patrzy na biskupa i jego katedrę jak na wzór do naśladowania. Wzywam was zatem do zaproponowania i propagowania takiego stylu liturgicznego, który wyrażałby się w naśladowaniu Jezusa, a jednocześnie unikał zbędnej pompy i pragnienia odgrywania roli głównej. zachęcam was do pełnienia posługi z rozwagą, bez chełpienia się rezultatami waszej posługi. Wreszcie zachęcam was, byście kształtowali te postawy u posługujących, lektorów i kantorów, zgodnie ze słowami Psalmu 115, cytowanymi w Prologu Reguły benedyktyńskiej: "Nie nam, Panie, nie nam, lecz temu imieniu daj chwałę" (por. nr 29-30).

W całej waszej pracy nie zapominajcie, że troska o liturgię jest przede wszystkim troską o modlitwę, czyli o spotkanie z Panem. Święty Paweł VI, ogłaszając Świętą Teresę z Avili Doktorem Kościoła, nazwał jej mistyczne doświadczenie miłością, która stawała się światłem i mądrością: mądrością rzeczy boskich i ludzkich (por. Homilia, 27.09.1970 r.). Niech ten wielki nauczyciel życia duchowego będzie dla was przykładem: bowiem przygotowanie i prowadzenie celebracji liturgicznych oznacza łączenie mądrości Bożej z mądrością ludzką. Do pierwszej dochodzi się przez medytację, modlitwę i kontemplację; druga bierze się ze studium, zaangażowania w zgłębianie i ze zdolności słuchania.

Aby sprostać temu zadania, radzę, byście mieli wzrok utkwiony w ludzie Bożym, którego biskup jest pasterzem i  ojcem. Pomoże to wam zrozumieć potrzeby wiernych, a także znaleźć formę i metodę zachęcenia ich do udziału w akcji liturgicznej.

Ponieważ kult jest dziełem całego zgromadzenia, spotkanie doktryny z duszpasterstwem nie jest techniką opcjonalną, ale konstytutywnym aspektem liturgii, która zawsze musi być wcielona, inkulturowana i wyrażać wiarę Kościoła. W konsekwencji radości i cierpienia, marzenia i troski ludu Bożego, posiadają wartość hermeneutyczną, której nie wolno ignorować (por. Wideoprzesłanie do uczestników Międzynarodowego Kongresu Teologicznego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Buenos Aires, 1-3 września 2015 r.). W tym kontekście chciałbym przypomnieć słowa pierwszego przewodniczącego Papieskiego Instytutu Liturgicznego, benedyktyńskiego opata Salvatora Marsiliego. Był rok 1964: z dalekowzrocznością zaprosił nas, byśmy uświadomili sobie przesłanie Soboru Watykańskiego II, w świetle którego prawdziwe duszpasterstwo nie jest możliwe bez liturgii, ponieważ jest ona szczytem, do którego zmierza wszelka działalność Kościoła (por. S. Marsili, Riforma Liturgica dall’alto, Rivista Liturgica 51 [1964] 77-78).

Zachęcam was, byście uczynili te słowa fundamentem waszej posługi i życzę, byście zawsze mieli w sercu lud Boży, któremu z mądrością i miłością będzie towarzyszyć w sprawowaniu kultu. I nie zapominajcie o modlitwie za mnie.

Z Polikliniki "Gemelli", 26 lutego 2025 r.

Franciszek

(tłumaczenie własne wiara.pl/xwl)