Myśli do rachunku sumienia. Wielki Post

Ja i ja sam

Zatem: jaki jesteś wobec samego siebie. Twoje życie – to dar Boga. Twoje zdolności i możliwości – to dar Boga. Twoja dusza i jej powołanie do pełni życia – to dar Boga. Czy dbasz o życie swojego ciała? Czy nie wystawiasz się na niepotrzebne ryzyko śmierci lub kalectwa – np. w pracy, wychodząc na ulicę, prowadząc samochód, jadąc rowerem? Czy zasady ruchu drogowego traktujesz w kategoriach moralnych, czy tylko porządkowych? Czy nie narażasz swego zdrowia lub życia przy uprawianiu sportu bądź turystyki? Jaki jest twój stosunek do aborcji i do eutanazji? Czy zasada świętości życia od poczęcia do naturalnej śmierci jest twoją zasadą?

Jak dbasz o swoje zdrowie? Czy nie przekraczasz granic rozsądku pracując zbyt wiele? Czy nie pozwalasz sobie narzucać morderczego trybu pracy? Czy wystarczająco odpoczywasz? Jak to robisz? Może potrzebujesz więcej ruchu? A może przeciwnie – potrzebny inny relaks? Czy nie uważasz odpoczynku za stratę czasu? Jak się odżywiasz? Jadasz regularnie? Nie przesadzasz z ilością? Nie głodzisz się? Czy twoja dieta zapewnia organizmowi potrzebne składniki? Czy bywasz u lekarza bądź dentysty regularnie, dbając o profilaktykę? Czy troszczysz się o swój wygląd? O sylwetkę i urodę? Ale czy nie robisz z tego problemu numer jeden?

Jak dbasz o duchową stronę swojego „ja”? O wykształcenie (to nie tylko sprawa młodości)? Czy ćwiczysz umysł i odświeżasz wiadomości, by łatwiej ci było odnaleźć się w świecie? Czy czytasz i co czytasz? Czy także rzeczy wartościowsze, choć trudniejsze? Co wybierasz w telewizji? Nie wszystko ubogaca twego ducha. Czy troski o umysł i jego ciągły rozwój nie uważasz za stratę czasu?

Masz talenty i zdolności. Czy wiesz jakie? Czy zastanawiałeś się nad tym, ile możesz dobrego uczynić dzięki cechom swego charakteru i naturalnym uzdolnieniom? Jak rozwijasz swoje zdolności? Czy w ogóle to czynisz? Czy swoje możliwości wykorzystujesz tylko zawodowo, czy służą także tobie samemu, ubogacaniu twojego ducha i twojego życia?

Jakimi ludźmi się otaczasz i z kim się przyjaźnisz? Jacy ludzie ci imponują: Mocni? Sprytni? Mądrzy? Dobrzy? Cwani? Opanowani? Ludzie sukcesu? Bogaci? Zdobywczy? Wytrwali? Solidni? Jakbyś uszeregował tę wyliczankę, by stanowiła sensowny ciąg wartości? Dlaczego wybrałeś taką właśnie kolejność?

Czy jesteś panem siebie? Innymi słowy: czy zachowałeś wolność i dystans wobec samego siebie? Nie ulegasz kaprysom i porywom? Nie poddajesz się zbytnio odruchom własnego ciała? Odruchom jedzenia? Picia? Palisz papierosy? Ile? Jakie? Bo niektóre zabijają skuteczniej. A może ulegasz innym namiętnościom lub ukrytym nałogom osłabiającym twoją odporność wobec zła i grzechu? A jeśli utraciłeś wolność na jakimś odcinku swojego życia – czy walczysz o jej odzyskanie? Czy przynajmniej chcesz być wolny?

Szczególnym obszarem życia jest płciowość człowieka. Tu spotyka się ciało i duch, tu brak opanowania siebie prowadzi do krzywdzenia innych. Czy zachowałeś poczucie szacunku dla ludzkiej płciowości? I poczucia wstydu wobec ludzkiej nagości? Czy święte i piękne nie służy już tylko budzeniu namiętności? Jaki jest twój stosunek do pornografii? Czy zwiedziony modnym słowem „seks”, nie pozbawiasz miłości mężczyzny i kobiety jej głębi, zostawiając tylko zmysłowe pożądanie? Czy miłości małżeńskiej nie uczyniłeś celem samym dla siebie, gubiąc cel zamierzony przez Boga: służbę życiu?

Czas to zupełnie wyjątkowy dar, bo żadna chwila nie będzie dana po raz drugi. Jaki jest tygodniowy bilans twego czasu? Policz: Ile godzin poświęcasz pracy zawodowej? Ile domowej? Ile na odpoczynek (ze snem włącznie)? Ile dla najbliższych (męża lub żony, dzieci...)? Ile na modlitwę, Mszę, czytanie Pisma św.? Ile dla fizycznego i duchowego doskonalenia siebie? Jaką inną, wartościową pozycję w tym rachunku możesz sobie „zaliczyć”? Ile brakło do liczby 168 (tyle godzin liczy tydzień)? Gdzie jest reszta twojego czasu?