Biskupi Polscy na Wielki Post 2005

Biskup Pelczar nie tylko sam był jałmużnikiem, ale jako Pasterz Diecezji apelował do duchowieństwa, aby zatroszczyli się o potrzebujących; czy to przez organizowanie charytatywnego Towarzystwa św. Wincentego à Paulo, czy Związku katolicko-społecznego (późniejsza Akcja Katolicka), czy przez zakładanie sierocińców, kas zapomogowo-pożyczkowych, przygotowywanie darmowych posiłków dla biedoty i przez inne dobroczynne przedsięwzięcia.

Podobnie ks. Balicki, nie mógł przejść obojętnie wobec napotykanych ludzkich problemów, o czym rozpisują się jego biografowie. Postawa miłosierdzia tych świętych nie straciła do dzisiaj na aktualności i mimo upływu czasu daje się również obecnie zastosować, gdyż i dziś nie brakuje ludzi potrzebujących pomocy.

Nowy święty społecznik

Bóg w swojej Opatrzności daje nam kolejny wzór do naśladowania. 24 kwietnia tego roku w Rzymie, Ojciec Święty wyniesie do chwały błogosławionych kolejnego kapłana, który wyszedł z naszej diecezji, z naszego seminarium – księdza Bronisława Markiewicza, założyciela męskiej i żeńskiej gałęzi Zgromadzenia św. Michała Archanioła.

Bronisław urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku k. Jarosławia. Po ukończeniu seminarium duchownego i wyświęceniu na kapłana w 1867 roku, pracował jako wikariusz w Harcie i przy katedrze w Przemyślu. Po studiach na Uniwersytecie Lwowskim i Jagiellońskim w Krakowie był dwa lata proboszczem w Gaci, a następnie siedem lat w Błażowej. Równocześnie wykładał teologię pasterską w Przemyskim Seminarium Duchownym.

Posłuszny głosowi Bożemu, za zgodą biskupa udał się w 1885 roku do św. Jana Bosko do Turynu i został jego uczniem, przyjmując habit i składając śluby w Zgromadzeniu Salezjańskim. Po kilku latach pobytu we Włoszech, powrócił w 1892 roku do Polski i objął parafię w Miejscu k. Krosna, które niebawem ze względu na prowadzoną tam działalność opiekuńczą, otrzymało przydomek „Miejsce Piastowe”.

Oprócz zwyczajnego duszpasterstwa prowadził działalność wychowawczą wśród osieroconej i biednej młodzieży – najpierw na plebanii, a potem w wybudowanym przez siebie zakładzie. Szybko też dojrzała w nim myśl o założeniu nowej rodziny zakonnej, której zadaniem byłaby opieka nad zaniedbaną młodzieżą. Mimo jego usilnych starań nie doczekał się zatwierdzenia Zgromadzenia. Zmarł w opinii świętości 29 stycznia 1912 roku.

Był ofiarnym i cenionym duszpasterzem i znanym apostołem trzeźwości. Od początku swego kapłaństwa był szczególnie wrażliwy na religijne, moralne i materialne zaniedbanie dzieci i młodzieży, a także niedolę prostego ludu. Wypowiedział też ostrą walkę wadom narodowym, a rozwiązanie problemów społecznych widział w dobrym wychowaniu młodzieży i podniesieniu moralnym całego społeczeństwa.