Chrzest jako nowe życie

Trzecim wielkim tematem chrzcielnym jest prawda o zmartwychwstaniu i nowym życiu, ukazana w Janowej perykopie o wskrzeszeniu Łazarza (por. J 11, 1-45), którą rozważamy w liturgii V niedzieli Wielkiego Postu. Tekst ten – oprócz innych elementów liturgicznych – występował podczas celebracji trzeciego skrutinium. Kontekst tej perykopy wskazuje na Paschę Chrystusa, na Jego śmierć i zmartwychwstanie. W tym misterium Jezus z Nazaretu okazuje się Panem życia i Zwycięzcą śmierci. Perykopa o wskrzeszeniu Łazarza wyraża nowy, kolejny aspekt tajemnicy Chrystusa i Jego posłannictwa. Jeszcze przed dokonaniem paschalnego misterium, Jezus objawia siebie jako Tego, który jest Zmartwychwstaniem i Życiem. Chrzest włączając człowieka w całe misterium paschalne, wiąże go realnie z tajemnicą Chrystusa Umęczonego i Zmartwychwstałego.

O tej nierozłącznej więzi człowieka ochrzczonego z Chrystusem przypomina obrzęd namaszczenia olejem krzyżma świętego, jaki ma miejsce bezpośrednio po udzieleniu chrztu. W swojej wymowie namaszczenie osoby oznacza jej radykalną zmianę w stosunku do Boga i wspólnoty Kościoła. W Starym Testamencie jest mowa o tym, że namaszczani są królowie i kapłani, dzięki czemu zostają oni obdarzeni darem Ducha Świętego (por. Wj 30, 25-31; 1 Sm 10, 1; Ps 2, 2; Iz 45, 1; 61, 1). Chrześcijanie zaś namaszczają olejem chorych oraz tych, którzy mają przyjąć chrzest, bierzmowanie czy sakrament święceń.

O specyfice chrzcielnego namaszczenia świadczą słowa wypowiadane wówczas przez szafarza: „Bóg wszechmogący, Ojciec naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który was uwolnił od grzechu i odrodził z wody i Ducha Świętego, On sam namaszcza was krzyżmem zbawienia, abyście włączeni do ludu Bożego, wytrwali w jedności z Chrystusem, Kapłanem, Prorokiem i Królem na życie wieczne”. Treść tej formuły podkreśla, że osoba otrzymująca dar nowego życia w łasce, jednocześnie rozpoczyna czas odpowiedzialnego uczestnictwa w potrójne misji Chrystusa i Kościoła. Udział w funkcji prorockiej uzdalnia i zobowiązuje jednocześnie do dawania świadectwa Chrystusowi życiem i głoszeniem słów Jego Ewangelii. Misja kapłańska polega zaś na uczestnictwie w kulcie, czego wyrazem jest pełnienie odpowiednich urzędów (lektorat, akolitat, nadzwyczajny szafarz Komunii świętej) czy funkcji (służba liturgiczna). Natomiast królewski (pasterski) wymiar misji ma na celu podejmowanie konkretnych działań oraz inicjatyw w duchu troski o budowanie jedności we wspólnocie Kościoła.