Wniebowstąpienie Pańskie (C)

Sztuka modlitwy

ks. Jan Kochel

Niezapomniane wrażenie z ostatniej wizyty Papieża w Ojczyźnie pozostawiły chwile jego prywatnej modlitwy. Towarzyszący mu świat mediów - oszalały w pośpiechu i pogoni za sensacją - nagle zatrzymał się w zachwycie nad prostotą i autentycznością modlitewnego ”trwania przed Bogiem”. Modlitwa jest dla Jana Pawła II darem i zadaniem. ”Trzeba się [jej] uczyć - przypomina - wciąż na nowo przyswajając sobie tę sztukę od samego boskiego Mistrza” (NMI 32). Wiedzieli o tym uczniowie Jezusa, gdy prosili: ”Panie, naucz nas modlić się” (Łk 11,1). Autentyczna modlitwa jest bowiem pewnego rodzaju umiejętnością, którą trzeba stale praktykować, ćwiczyć, doskonalić. Każdy może się jej nauczyć i zawsze może modlić się lepiej i więcej.

Wielką lekcją modlitwy jest zachowana przez św. Jana modlitwa pożegnalna Jezusa, w której wielu odnajduje tony Modlitwy Pańskiej (Mt 6, 8-15). Jezusowa modlitwa za uczniów jest właściwie potrójną prośbą: o jedność (J 17,11), o zachowanie od zła (17,15) i uświęcenie w prawdzie (17,17-19).
Wprowadzeniem do tej części modlitwy jest inwokacja: ”Ojcze Święty!”. W rozumieniu biblijnym świętość oznacza oddzielenie od świata. Głęboka jedność między uczniami opiera się na inicjatywie Boga i więzi łączącej Osoby Boskie. Przyczyną jedności jest imię, którego Ojciec udziela Synowi (J 8,58). Świętość Imienia Bożego ustrzeże uczniów, o ile będą potrafili tworzyć wspólnotę tych, co słuchają i są posłuszni słowu Bożemu.

Druga prośba dotyczy zachowania od zła. Konflikt pomiędzy uczniami Chrystusa a światem jest nieuchronny, skoro oni narodzili się z Boga do nowego życia w Duchu Świętym. Świat zaś, zrodzony ze Złego, trwa w grzechu i jego mocy (1 J 5,19). Dlatego prośba o uwolnienie od złego jest istotnym punktem modlitwy za uczniów. Kościół, żyjąc wiarą w Chrystusa, stale jest narażony na złe wpływy świata. Jezus nie chce jednak swych uczniów ”zabrać ze świata”, gdyż mają oni kontynuować Jego misję. Prosi tylko Ojca, aby ich ”ustrzegł od złego”. Uczniowie, którzy są już w zasięgu Bożej mocy, winni w niej trwać (J 15,5-7).

Trzecia prośba dotyczy świętości życia uczniów. Jezus prosi Ojca, aby mogli stać się synami i mieć udział w dziedzictwie, czyli w jedności i miłości łączącej Ojca i Syna. Uświęcenie nie oznacza zatem wyrwania ze świata, lecz ustawiczne nawracanie się uczniów. Jest stałym otwarciem na prawdę i życie. W czwartej Ewangelii ”prawda” oznacza objawienie Ojca w Synu. Jezusowa prośba: ”Uświęć ich w prawdzie” wyraża więc pragnienie, by Ojciec wytworzył w uczniach tę relację synowską, która da im udział w jedności i życiu Trójcy Świętej. Chrystus zatem jest jedyną drogą wiodącą każdego z uczniów do synostwa Bożego (J 14,6). Uświęcenie uczniów znajduje wzór w postawie samego Jezusa: ”Za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie” (J 17,19).

Pogłębiona refleksja nad modlitwą Jezusa powinna skłonić nas nie tyle do dalszych biblijnych poszukiwań, ale nade wszystko do osobistej rozmowy z Ojcem, który słucha swoich dzieci, i do gorącej prośby za współczesnych uczniów wezwanych do szczególnych zadań w Kościele.