19. Niedziela zwykła (C)

Życie jest drogą ku Panu

ks. Roman Bogusław Sieroń

Słowa dzisiejszej Ewangelii (Łk 12, 32-48) wzywające do czujności i gotowości na przyjście Pana, z mocą nawołujące do uznania siebie za gości i pielgrzymów na ziemi (Hbr 11,13), odnoszą się bardzo konkretnie do naszej ziemskiej egzystencji. Do człowieka w drodze - homo viator, który rzeczywiście jest Pascalowską trzciną myślącą. Doświadczenie uczy, że zarówno smutki, jak i radości spływają nieoczekiwanie. Wyjeżdżający z domu samochodem nie przypuszcza, że za chwilę w wypadku drogowym stanie w sytuacji granicznej - śmierci. Diagnoza choroby nowotworowej spada jak grom z jasnego nieba, a nie tylko ewangeliczny złodziej - dzisiejszy groźny przestępca - pozbawia nas nieoczekiwanie mienia, zdrowia czy życia. Przychodzące zaś dobre wiadomości miło nas zaskakują i są powodem radości.

Obecny sierpniowy czas typowo polskich pielgrzymek na Jasną Górę do Matki i Królowej jeszcze mocniej unaocznia pielgrzymi charakter życia chrześcijańskiego. Tak oto komentuje dzisiejsze Słowo Boże żyjący w IV wieku ojciec Kościoła św. Bazyli:,, Czy i wam nie wydaje się to życie jakąś drogą ciągle rozwijającą się i podróżą podzieloną na wieki życia jakby przez stacje? Na początku gotuje ono boleści porodowe matki, a jako metę biegu ukazuje namioty grobów i do nich wszystkich prowadzi: jednych prędzej, drugich wolniej. Pierwsi przeszli przez wszystkie odległości czasu, drudzy nawet na pierwszych stacjach życia nie przenocowali. Inne drogi, które z miasta prowadzą do miasta, można ominąć i nie kroczyć nimi, jeżeli się nie chce; ta zaś, choćbyśmy chcieli odłożyć bieg, chwyta nas przemocą i wlecze kroczących po niej do kresu ustanowionego przez Pana”. W perspektywie tych słów, a szczególnie doświadczenia codzienności, zaiste nasze życie nabiera mocnego wymiaru eschatologicznego - ostatecznego. W przemijającej postaci tego świata (por. 1Kor 7,31) słowa Pańskie: ,,Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostanie ani mól nie niszczy” (Łk 12,33) nabierają szczególnego blasku prawdy. U kresu naszej pielgrzymki po drogach życia będziemy sądzeni tylko z miłości, z czasu poświęconego Bogu i ofiarowanego człowiekowi - bliźniemu. Jak echo przywołujemy tu słowa niezapomnianego Prymasa Tysiąclecia kard. Stefana Wyszyńskiego, który na modne hasło tego świata ,,Czas to pieniądz” odpowiedział: ,,A ja wam powiadam, że czas to miłość”. I dobrze byłoby te słowa przypomnieć dzisiejszym maklerom i przedstawicielom handlowym, bezrobotnym i będącym na marginesie dzisiejszych przemian. Wszystkim nam, którzy po grzechu pierworodnym bardziej zerkamy na biblijną miskę soczewicy niż na Chleb, który z nieba zstępuje.

Wezwanie do czujnego oczekiwania na przyjście Boga opiera się na dojrzałej i głębokiej wierze, na wierze, której symbolami są przypomnieni w Liście do Hebrajczyków (11) giganci wiary: Abraham, Sara, Izaak. Ludzie żyjący wiele pokoleń przed nami, a jednak bardzo podobni do nas, ze wszystkimi pozytywnymi i negatywnymi cechami ludzkimi. Ludzie, którzy nie bali się rzucić na głębiny wiary i wszystko zawierzyć swemu Stwórcy.

Pan Jezus swoim dzisiejszym słowem wzywa do ewangelicznego czuwania i gotowości. Życie chrześcijanina powinno być jednym ustawicznym czuwaniem. W owym czuwaniu, w tej gotowości do wyjścia na spotkanie z Chrystusem, chrześcijanie mają być podobni do Żydów gotujących się do wyjścia z Egiptu, co malowniczo opisuje starotestamentalna Księga Wyjścia. Wszyscy mieli przepasane biodra - żeby powłóczyste szaty nie utrudniały im ruchów ciała, i trzymali w rękach zapalone pochodnie, by oświetlać nimi mroki nocy. Dla kapłanów znakiem ustawicznego czuwania niech będzie dzisiaj istotny element stroju liturgicznego - cingulum - sznur - znak wiernej gotowości, a dla wszystkich - wieczna lampka przed tabernakulum - symbol nie tylko Chrystusowej obecności, ale naszej postawy wiernego sługi. Pielgrzyma gotowego stanąć przed Panem.