Modlitwa uzdrowieniem duszy i ciała

Bóg nie potrzebuje naszej modlitwy. On sam jest w sobie doskonały. To człowiek potrzebuje modlitwy, gdyż inaczej się gubi: nie wie, co jest dobre, a co złe. Modlitwa nadaje sens naszemu życiu, budzi w sercu pokój i radość. Człowiek modlitwy jest silny duchowo, łatwiej odrzuca pokusy. Modlitwa nie może być obowiązkiem. Powinna wypływać z potrzeby serca. Nie może być czczą gadaniną, lecz pełnym zawierzania oddaniem się Bogu. Nie może być tylko „odklepaniem paciorka”. W modlitwie wcale nie chodzi o długość, lecz o głębię. Jeśli nie mam czasu na długą modlitwę, mogę pomodlić się krócej, ale za to z całego serca. Wiele osób, mając nieco fatalistyczną wizję życia, boi się spontanicznej modlitwy myślnej. Tymczasem tak właśnie modlił się Jezus. On wolał do Ojca bardzo bezpośrednio: „Abba – Tatusiu!”. Wiele osób myśli, że modlić się należy tylko w postawie klęczącej. Tymczasem nie liczy się postawa ciała, lecz pragnienie serca. Oczywiście kiedy oddajemy hołd Jezusowi obecnemu w Najświętszym Sakramencie, to zawsze należy uklęknąć, niemniej jednak w modlitwie prywatnej, można i siedzieć, a nawet modlić się w drodze, np. do pracy. Na koniec: modlitwa ma służyć temu, by stawać się bardziej otwartym na ludzi. Modlitwa nie jest celem samym w sobie. Gdyby ktoś modlił się, a unikał przez to kontaktu z drugim człowiekiem, alienował się – wówczas można by mówić o jakiejś dewiacji.

Adoracja

Szczególną formą modlitwy jest adoracja, kiedy mogę twarzą w twarz stanąć wobec Jezusa. Nie oznacza ona tylko powtarzania formułek modlitewnych, ale jest zatrzymaniem się, „przytuleniem” swojego serca do bijącego miłością serca Jezusowego. Tak właśnie mówił o adoracji Jan Paweł II w encyklice „Ecclessia de Eucharistia”, A zatem znajdujmy czas na modlitwę, a zwłaszcza na adorację, a wówczas doświadczymy wielkich darów Bożej miłości, także daru uzdrowienia na duszy i ciele.