Pusty grób przemówił

Dwa tysiące lat temu, w niedzielny poranek, pobożne niewiasty wyruszyły do grobu. Widziały w Wielki Piątek mękę i śmierć Chrystusa, oglądały Jego martwe, udręczone, bezwładne ciało. Z pewnością myślały o Nim jak o umarłym. Sądziły, że już nie ujrzą Tego, którego słów z przejęciem słuchały. Że odtąd będzie tylko wspomnieniem.

Scenę przybycia kobiet do grobu możemy zobaczyć na obrazie przypisywanym Hubertowi, tajemniczemu starszemu bratu (czy w ogóle istniał? - pytają niektórzy) znakomitego flamandzkiego malarza, Jana van Eycka. W jaki więc sposób ukazał artysta zdarzenie niedzielnego poranka? Nie przypadkiem wszystko rozgrywa się tutaj wokół grobu, nakazującego myśleć o śmierci, odejściu, nieobecności kochanej osoby. To do grobu zdążały niewiasty, z których jedna przyklękła przy obramowaniu sarkofagu, a pozostałe, z oddali, spoglądają w jego ciemną czeluść.

Trzy kobiety (artysta posłużył się przyjętą w malarstwie Zachodu formułą ikonograficzną trzech Marii, choć relacje Ewangelistów różnią się między sobą - św. Mateusz mówi o dwóch Mariach, św. Marek przydaje im za towarzyszkę Salome, św. Łukasz do imion: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba, dodaje wyrażenie "i inne z nimi", św. Jan wspomina tylko Marię Magdalenę) przyszły tu, o czym przypominają trzymane przez nie naczynia z wonnościami, by namaścić ciało Umarłego, by oddać Mu ostatnią posługę. To u stóp grobu zasnęli strażnicy w barwnych strojach. I choć grób stanowi centrum kompozycji, z obrazu unosi się radość. Delikatne liście drzew, miękka trawa, rządek ptaków wysoko w powietrzu, czerwonawe budynki i wysokie wieże - wszystko śmieje się i oddycha tą radością. Bo najważniejszym punktem dzieła jest grób, lecz grób pusty. Niełatwo jednak tę pustkę zrozumieć. Czy potrafiły to trzy Marie, które w drodze martwiły się, kto odsunie im grobowy kamień?