Pusty grób przemówił

Nie, pustka grobu nie od razu do nich przemówiła. Były wobec niej, jak napisał św. Łukasz, bezradne. Nie wiedziały, co o niej sądzić. Dlaczego nie ma tu ciała Pana? Czy ktoś je wykradł? A może... - wirowały bezładnie myśli kobiet. Dopiero anioł wyjaśnił im, co stało się ze Zbawicielem, powiedział, czego dokonał Chrystus. Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał (Łk 24,5-6). I wtedy pusty grób przemówił. Przemówił do niewiast - i niech przemówi do nas. "Pusty grób jest przyznaniem prawa do najwyższej Nadziei. Jest inny niż groby zamieszkane. To prawda, pusty grób kwestionuje człowieka, ale przecież nie po to, by mu odebrać życie, lecz po to, by mu wskazać, gdzie powinien szukać. U progu grobów zamieszkanych mogę zobaczyć, jaki byłem. U progu pustego grobu odkrywam, jaki będę. Grobowa pustka mówi więcej niż grobowa pełnia. Co mówi? Najpierw i przede wszystkim mówi: uwierz, że masz prawo...". Zatem obraz van Eycka emanuje tą właśnie nadzieją, najwyższą nadzieją Zmartwychwstania - nie na próżno cieszy na nim wzrok tak wiele zieleni, pięknej, soczystej, głębokiej; zieleni, która w języku kolorów oznacza nadzieję.

Jeśli przyjrzymy się uważnie obrazowi, dostrzeżemy w prawym dolnym rogu wiązkę sztywnych złotych promieni. Skąd się tam wzięły? Być może artysta nie postąpił jak wielu innych twórców, którzy przedstawiali przybycie trzech Marii do grobu zamiast sceny Zmartwychwstania, bowiem nie chcieli malować zdarzenia, którego nie widziały ludzkie oczy. Prawdopodobnie do zachowanej do dziś tablicy pierwotnie była dołączona druga, z postacią Zmartwychwstałego - ponieważ tylko On mógłby jaśnieć takim nieziemskim, nierozproszonym, skupionym światłem. Malarz ukazał więc źródło nadziei, wskazał na nie palcem, by nie pozostawić widzowi żadnych wątpliwości. Lecz i bez owej tablicy, bez zaginionej drugiej części, obraz jest bardzo wymowny. Ukazuje bowiem pusty grób, który tak wiele chce nam powiedzieć.