Wniebowstąpienie Pańskie

...wywyższeniem ludzkiej natury, spraw, abyśmy pełni świętej radości składali Tobie dziękczynienie, i utwierdź naszą nadzieję, że my, członkowie Mistycznego Ciała Chrystusa, połączymy się z Nim w chwale. Który z Tobą żyje i króluje...

Biskup Ablondi z Livorno napisał, że gdyby w ramach kolekty modlił się słowami: „Panie, spraw, aby ten kościół zawalił się na nas. Przez Chrystusa, Pana naszego”, wierni posłusznie odpowiedzieliby: „Amen”. Czy te słowa nie opisują poniekąd także i mnie samego? Ile to już słów podczas Eucharystii umknęło mojej uwadze, ile zostało wybranych przez okrutne sępy doczesnych myśli i spraw? Nie chciałbym, żeby tak samo umknęła mi dzisiejsza kolekta, bo to, o co się w niej modli Kościół nie może pozostać bez echa w moim życiu. To z jednej strony prośba o radosne dziękczynienie składane Bogu, a zarazem o utwierdzenie nadziei. Utwierdzenie nadziei. Jak bardzo tego potrzebuję... Wniebowstąpienie to właśnie święto mojej chrześcijańskiej nadziei. Po zmartwychwstaniu to jak kolejny łyk ożywczej wody dla mojej wiary. Jezus Chrystus jako Bóg i Człowiek jest  jedną z Osób Trójcy Przenajświętszej! Ile to niesie szczęścia. Ten udział mojej, ludzkiej natury w Bogu jest znakiem ogromnej nadziei. A ta, jak mówił Gabriel Marcel, jest uobecnieniem tego, czego jest nadzieją. Chcę się dziś zapytać samego siebie – na co ja mam nadzieję?...