Jemu cześć i chwała

Święty Jan Paweł II komentuje Psalm 135(134), będący uroczystą i radosną pochwałą, jaką należy zanosić do Pana z okazji Paschy.

Katecheza wygłoszona 9 kwietnia 2003 roku.

1. Liturgia godzin, o której mówimy w naszych katechezach, proponuje nam pierwszą część Psalmu 135 (134), odśpiewanego przed chwilą przez chór. Tekst ten zawiera cały szereg aluzji do innych fragmentów Biblii, zaś atmosfera, która w nim panuje, zdaje się mieć charakter paschalny. Nie jest więc przypadkiem, że tradycja żydowska łączy nasz uroczysty Psalm 135 (134) z następnym Psalmem 136 (135), uważając obydwa za "wielki Hallel", czyli uroczystą i radosną pochwałę, jaką należy zanosić do Pana z okazji Paschy.

Psalm bowiem kładzie wielki nacisk na Exodus, wspominając o "plagach" egipskich i nawiązując do wejścia do ziemi obiecanej. Przyjrzyjmy się jednak teraz kolejnym etapom, które Psalm 135 ukazuje w swych dwunastu pierwszych wersetach: będzie to refleksja, którą chcemy przekształcić w modlitwę.

2. Na początku napotykamy charakterystyczne zaproszenie do wychwalania, typowy element hymnów Psałterza, skierowanych do Pana. Wezwanie do śpiewania "alleluja" skierowane jest do "sług Pańskich" (por. w. 1), którzy w oryginale hebrajskim przedstawieni są jako "stojący" w świętym miejscu świątyni (por. w. 2), to znaczy w rytualnej postawie modlitwy (por. Ps 134 [133], 1-2).

Do wychwalania zaproszeni są przede wszystkim kapłani i lewici, którzy żyją i pracują "na dziedzińcach domu Pana naszego" (por. Ps 135 [134], 2). Wszelako do tych "sług Pańskich" zaliczeni są symbolicznie wszyscy wierni, jako że zaraz potem mowa jest o wybraniu całego Izraela na sprzymierzeńca i świadka miłości Pana: "Pan bowiem wybrał sobie Jakuba, Izraela na wyłączną swoją własność" (w. 4). W tym sensie wysławia się dwa podstawowe przymioty Boga: jest On "dobry", jest On "łaskawy" (por. w. 3). Więź, istniejąca między nami a Panem, naznaczona jest przez miłość, zażyłość i radosne przylgnięcie do Niego.

3. Po zaproszeniu do wychwalania Psalmista zamieszcza uroczyste wyznanie wiary, rozpoczynające się od typowego zwrotu: "Wiem", to znaczy uznaję, wyznaję (por. w. 5). Są tu dwa artykuły wiary, które solista wypowiada w imieniu ludu zebranego na zgromadzeniu liturgicznym. Przede wszystkim wysławia się działanie Boga w całym wszechświecie: "Cokolwiek Panu się spodoba, to uczyni na niebie i na ziemi" (w. 6). Panuje On nawet nad morzami i głębinami, symbolizującymi chaos, negatywne energie, ograniczenia i nicość.

Pan również tworzy obłoki, błyskawice, deszcze i wiatry, wydobywając je z komór (por. w. 7). Starożytny mieszkaniec Bliskiego Wschodu bowiem wyobrażał sobie, że żywioły klimatu przechowywane są w specjalnych zbiornikach, podobnych do niebieskich szkatuł, z których Bóg je wydobywał, by rozsiać je później nad ziemią.

4. Inny element wyznania wiary dotyczy historii zbawienia. Teraz Bóg stwórca uznany jest za Pana odkupiciela przez przywołanie podstawowych wydarzeń wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Psalmista wymienia przede wszystkim "plagi", które dotknęły pierworodnych (por. Wj 12,29-30), obejmujące wszystkie "znaki i cuda", które Bóg wyzwoliciel uczynił podczas epopei Wyjścia (por. Ps 135 [134], 8-9). Zaraz potem przebiegają w pamięci wspaniałe zwycięstwa, które pozwoliły Izraelowi pokonać trudności i przeszkody, jakie napotkał on na swej drodze (por. ww. 10-11). W końcu ukazuje się na widnokręgu ziemia obiecana, którą Izrael otrzymuje od Pana "w posiadanie" (por. w. 12).

Otóż wszystkie te znaki przymierza, które zostaną obszerniej wymienione w Psalmie następnym, 136 (135), świadczą o fundamentalnej prawdzie, ogłoszonej w pierwszym przykazaniu Dekalogu. Bóg jest jeden i jest osobą, która działa i przemawia, miłuje i ocala: "Pan jest wielki, nasz Pan jest nad wszystkimi bogami" (w. 5; por. Wj 20,2-3; Ps 95 [94], 3).

5. Idąc nurtem tego wyznania wiary my także wysławiajmy Boga. Papież święty Klemens I w swym Liście do Koryntian zwraca się do nas z następującym wezwaniem: "Spójrzmy na Ojca i Stworzyciela całego wszechświata. Przylgnijmy do darów i dobrodziejstw pokoju, wspaniałych i wzniosłych. Kontemplujmy Go myślą i oglądajmy oczyma duszy Jego wielką wolę! Przyznajmy, jak sprawiedliwy jest dla każdego swojego stworzenia. Niebiosa, poruszające się zgodnie z Jego rozkazem, okazują Mu zgodnie posłuszeństwo. Dzień i noc przemierzają ustaloną przez Niego drogę i nie wchodzą na siebie. Słońce i Księżyc, i chóry gwiazd pod Jego kierunkiem krążą bez zbaczania po wyznaczonych im orbitach. Ziemia, płodna z Jego woli, przynosi obfite pożywienie ludziom, dzikim bestiom i wszystkim zwierzętom, które żyją na niej, nie stawiając oporu i niczego nie zmieniając w Jego porządku" (19,2-20,4: I Padri Apostolici, Rzym 1984, ss. 62-63). Klemens I kończy uwagą: "Stwórca i Pan wszechświata rozkazał, by wszystkie rzeczy dokonywały się w pokoju i zgodzie, z pożytkiem dla dla wszystkiego, szczególnie zaś dla nas, którzy uciekamy się do Jego litości, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i cześć na wieki wieków. Amen" (20,11-12: tamże, s. 63).

«« | « | 1 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg
« » Marzec 2024
N P W Ś C P S
25 26 27 28 29 1 2
3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30
31 1 2 3 4 5 6
Pobieranie... Pobieranie...