Z miłości do człowieka
W życiu i działaniu ważny jest nie tylko cel, ale także motywy. W Bożej ekonomii centralnym motywem była i jest miłość.
Bóg jako pierwszy nas umiłował. Warto zatem wciąż przypominać sobie tę prawdę, by odnawiać w sercu zaproszenie: Pójdźmy wszyscy do stajenki. To również tytuł jednej z najpiękniejszych kolęd, w której śpiewamy:
O Jezu, nasze kochanie, czemu nad niebios mieszkanie przekładasz nędzę, ubóstwo i wyniszczasz swoje Bóstwo? Miłości to Twojej dzieło, z miłości początek wzięło, byś nas zrównał z Aniołami, poniżasz się między nami (zwr. 7 i 8).
1. Kolęda ma charakter powitalny, o czym świadczą cztery pierwsze zwrotki, przypominając o tym, że Chrystus został zapowiedziany przez starotestamentowe proroctwa. Cały Stary Testament był wielkim oczekiwaniem na Zbawiciela, który stał się człowiekiem. Tekst tej kolędy pochodzi z XVIII wieku i został zachowany w kantyczkach karmelitańskich oraz w Dodatku do Śpiewnika kościelnego ks. Michała M. Mioduszewskiego z 1841 roku (miał wtedy 14 zwrotek śpiewanych na zupełnie inną melodię). Znana dziś muzyka o charakterze marszowym pochodzi z XIX wieku. Tak została odnotowana w Śpiewniczku z 1878 roku przez ks. Jana Siedleckiego.
2. Tomasz z Celano w pierwszym „Żywocie świętego Franciszka” zapisał, cytując słowa Biedaczyny z Asyżu: „Pragnę uczcić pamięć o narodzinach owego Dziecięcia… pokazać niewygody i wyrzeczenia, jakie musiało znosić złożone w żłobie, leżąc w sianie w obecności wołu i osła”. Zdarzyło się to w wigilijną noc Bożego Narodzenia, we włoskim Greccio, w roku 1223, kiedy to po raz pierwszy św. Franciszek odwzorował betlejemską stajenkę. „Przedstawienie wydarzenia narodzin Jezusa oznacza zwiastowanie tajemnicy wcielenia Syna Bożego, z prostotą i radością. Żłóbek jest jakby żywą Ewangelią, która wypływa z kart Pisma Świętego. Kontemplując scenę Bożego Narodzenia, jesteśmy zaproszeni do duchowego wyruszenia w drogę, pociągnięci pokorą Tego, który stał się człowiekiem, aby spotkać każdego człowieka. I odkrywamy, że On nas miłuje tak bardzo, że jednoczy się z nami, abyśmy i my mogli się z Nim zjednoczyć” (List apost. Admirabile signum, 1).
3. Tak więc Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł dostąpić chwały nieba. Świętość Boga rozlewa się zatem na wszystkie stworzenia. Bez Jego łaski nie ma zbawienia. Albowiem „łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna” – jak głosi jedna z głównych prawd wiary katolickiej. Prostota Betlejem podkreśla piękno wiary w Jezusa, który z miłości do nas stał się człowiekiem i zamieszkał pośród nas. Tę miłość odnawia w Eucharystii, która promieniuje prawdziwym życiem Syna Bożego, który stał się naszym pokarmem. W Nim „Ojciec dał nam brata, który wychodzi, by nas szukać, kiedy jesteśmy zdezorientowani i zatracamy kierunek; wiernego przyjaciela, który jest zawsze blisko nas; dał nam swego Syna, który nam przebacza i podnosi nas z grzechu” (AS 3).
Patrząc na betlejemską stajenkę warto dostrzec czułość Boga, która objawia się w obliczu Dzieciątka Jezus. I stanowi zaproszenie do tego, aby Jego miłość oświecała naszą codzienną drogę lampą nadziei.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
