Strapionych pocieszać. Gdy przeczytałem o tym, że to właśnie w aspekcie strapienia Papageono Team miałoby zaistnieć w portalu wiara.pl, w sekundzie pamięć przywołała mi historię, którą opisałem poniżej. Może to zdarzenie zrodzi kolejne dobro; może dla współczesnych duchownych będzie też motywacją do reprezentowania - w kontakcie z rodzinami, które doświadczają samobójstwa - wyobraźni miłosierdzia. 

Zaistnienie Papageno Team, w swym fundamencie, powiązane jest z ideą duszpasterstwa specjalistycznego, które realizowane jest w Archidiecezji Łódzkiej. Ksiądz Arcybiskup Grzegorz Ryś, kierowany pasterską wrażliwością, dostrzegł wyzwanie jakim dla współczesności (także tej eklezjalnej) staje się kryzys suicydalny i z dniem 18. sierpnia 2022 roku powołał do istnienia duszpasterstwo osób w kryzysie suicydalnym, po próbie samobójczej oraz doświadczonych samobójstwem bliskiej osoby. To pierwsza we wspólnocie Kościoła Rzymskokatolickiego w Polsce inicjatywa skierowana wprost do osób, których dotyka szeroko rozumiany problem samobójstwa. Ludzie Ci bardzo często spotykają się z niezrozumieniem, piętnowaniem, a niekiedy i traumatyzującym ostracyzmem. Często mają też przekonanie postponowania wewnątrz wspólnot parafialnych. Co jednak najbardziej istotne, w Papageno Team, wpisane jest przekraczanie barier, które będąc niedoskonałymi ludźmi, doskonale i skutecznie tworzymy. Podążając za myślą Papieża Franciszka: "Kościół jest powołany, aby dotrzeć na dzisiejsze rozstaje dróg, to znaczy do peryferii geograficznych oraz egzystencjalnych ludzkości, do tych miejsc na obrzeżach i do tych sytuacji, w których ludzie żyją strzępami człowieczeństwa, dotykani wyniszczającym strapieniem, bez nadziei..." Papageno Team tworzymy w duchu otwartości, opierając się na promocji kultury dialogu i odrzucając przejawy mentalności wykluczenia.

 

Osobiście, jednym z najbardziej przejmujących doświadczeń związanych ze strefą wsparcia i duszpasterstwem Papageno Team było spotkanie z osiemdziesięcioletnią kobietą, która skontaktowała się z nami z prośbą (na pierwszy rzut oka) zaskakującą – o powtórny pogrzeb jej ukochanego syna. W rozmowie okazało się, że nie chodzi o ekshumację i powtórny pochówek. Ta kobieta zapragnęła czegoś, co nigdy w istocie się nie wydarzyło. Otóż jej syn odebrał sobie życie, gdy ona miała około 30 lat. Zatem około 5o lat temu. Niestety fakt, iż było to samobójstwo pociągnął za sobą odmowę pogrzebu z Mszą Świętą. Co więcej – mimo, iż rodzina prosiła o obecność duchownego na cmentarzu, odmówiono i tego. Przez pół wieku ta kobieta, jako osobo wierząca, nosiła w sobie ból, który prócz tego, że był związany z samobójstwem swojego dziecka, to jeszcze potęgował się strapieniem wynikającym z odmową katolickiego pogrzebu i obecności duchownego. Ten swoisty osąd tragicznie zmarłego syna był – jak sama mówiła – wciąż nie zagojoną raną. Zorganizowaliśmy zatem uroczystość pogrzebową. Pamiętam jechałem na tę Mszę ponad 100 kilometrów. Byłem przekonany, ze to jest niezwykle potrzebne dla zamknięcia – po 5o latach procesu żałoby. W kościele zgromadziła się cała rodzina, a przed prezbiterium stała fotografia syna. Odprawiłem Mszę świętą pogrzebową, w ramach kazania podzieliłem się, nadzieją, jaką w sercu noszę co do osób, które odebrały sobie życie, a na jej zakończenie odczytałem pożegnanie przygotowane przez najbliższych. Obserwując tę osiemdziesięcioletnią kobietę dało się zauważyć coś niebywałego. Ona wraz z przebiegiem liturgii w pewien sposób „odzyskiwała życie”. Przypominała osobę, z której chwila, po chwili zdejmuje się ciężar, który paraliżował przez dekady. Gdy przyjęła w intencji syna dar Komunii Świętej, była już zupełnie inną kobietą. Jej twarz mówiła wszystko. To było pożegnanie, które zrodziło wolność i wzniosło na skrzydłach nadziei i wiary ku czemuś mistycznemu. Smutne, że musiała czekać na to pół wieku… Opatrznościowe, że mogła tego doczekać.

WIARA.PL DODANE 02.03.2025 AKTUALIZACJA 25.03.2025

Odkryjmy na nowo...

...uczynki miłosierdzia co do duszy. Wielki Post 2025. »

więcej »