Aż trudno w to uwierzyć. Judasz wie, że Jezus wie. Jak można właśnie w takiej chwili wyjść i zdradzić? Czy nie należałoby raczej oburzać się,  że zostało się fałszywie oskarżonym? Czy trzydzieści srebrników do cna wyprało go z przyzwoitości? A Jezus? Dlaczego wiedząc o zdradzie Judasza natychmiast nie próbował uciekać, tylko spokojnie czekał na rozwój wydarzeń? Nie mieści mi się to wszystko w głowie. Dlatego rozumiem Apostołów, którzy słysząc z ust Jezusa o zamiarze zdrady Judasza, nie bardzo wzięli to sobie do serca. Pewnie nie spodziewali się, że nastąpi ona  tak szybko.

Myślę że Judasz nigdy tak naprawdę nie kochał swojego Mistrza. Traktował to wszystko jako sposób na dorobienie się. Dlatego, gdy pojawiła się okazja, nawet się specjalnie przed pokusą nie bronił.  Wręcz sam poszukał okazji.

Mnie wydaje się czasem, że nigdy podobnego draństwa bym się nie dopuścił. Być może. Jeśli jednak na pierwszym miejscu, zamiast Jezusa jest u mnie coś innego – pieniądz, kariera, władza – zdrada jest tylko kwestią czasu. Aż zdarzy się okazja...

Odpowiadam na słowo:

Uczciwie postawię Jezusa w swoim życiu na pierwszym miejscu. Nie zapominając o obowiązkach wobec innych, ale też nie tłumacząc swojej niewłaściwej hierarchii wartości rzekoma troską o ich dobro.

Co mówi Duch...

Niewinny Baranek, przelawszy dobrowolnie swoją krew, wysłużył nam życie, w Nim Bóg pojednał nas ze sobą, a także między nami, i wyrwał nas z niewoli diabła i grzechu, tak że każdy z nas może powiedzieć wraz z Apostołem: Syn Boży „umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie”. […] Tego rodzaju i tak wielka jest tajemnica człowieka, która zajaśniała wierzącym przez Objawienie chrześcijańskie. Przez Chrystusa i w Chrystusie więc rozświetlana jest tajemnica cierpienia i śmierci, która poza Jego Ewangelią przygniata nas. Chrystus zmartwychwstał, unicestwiając śmierć swoją śmiercią. I szczodrze udzielił nam swojego życia, abyśmy, synowie w Synu, wołali w Duchu: Abba, Ojcze! GS 22