Bez przebaczenia nie ma życia. Nie ma życia w rodzinach, w pracy, w każdej międzyludzkiej relacji.

Brak przebaczenia odcina tego, kto nosi w sobie pretensje i urazy, od życiodajnej miłości Boga, który jest Ojcem wszystkich ludzi. Dlatego brak przebaczenia niesie śmierć. Przede wszystkim temu, kto nie przebaczył.

Brak przebaczenia sprawia, że człowiek przestaje wzrastać w miłości do ludzi i do Boga. Zamyka człowieka na Boże działanie, które jedynie może uleczyć i uzdrowić, przynieść pokój w sercu i umyśle tego, kto cierpi, gdyż został skrzywdzony i odczuwa ból z tego powodu.

Przebaczenie ludziom ich przewinień jest jedyną drogą, by hojnie czerpać z dobroci i łaskawości Boga.

Dopiero, gdy prawdziwie przebaczę drugiemu człowiekowi, staję się człowiekiem pokornym, uznającym własną nędzę, własną grzeszność, własne krzywdzenie innych ludzi. Dopiero wtedy prawdziwie uznam fakt, że nieustannie sama ranię Miłość.

Gdybym tak prawdziwie, głęboko pojęła ogrom cierpienia, zadawanego przeze mnie Ojcu, gdy wybieram zło, a przez to odrzucam Jego miłość, odwracam się od Jego dobroci, nie pełniąc Jego woli, ale samowolnie ustalając własne zasady i prawa, gdybym przejęła się cierpieniem Boga,  nie miałabym żadnych problemów z przebaczeniem tym, którzy wobec mnie postępują tak samo, jak ja wobec Ojca.

Czytania mszalne rozważa Elżbieta Krzewińska

Post z papieżem Franciszkiem

"Na bezmiar grzechu Bóg odpowiada pełnią przebaczenia" (20.12.2015).