Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! (Łk 18,37b).

Niewidomy żebrak. Woła on do Jezusa, żeby o nim nie zapomniał. Skoro przywracał wzrok innym niewidomym, czemu miałby i jemu tego nie uczynić? Chociaż wzrok fizyczny nie może mu się na nic przydać, to jednak duchowy wgląd pozwala mu wskazać, że Jezus jest królem. 

Tło. Tłum informuje ślepca, że obok przechodzi Jezus z Nazaretu. Faryzeusze i idący na przedzie – nastawali na Jezusa, żeby umilkł. Wszystko na nic.

Jezus. Dostrzega niewidomego. Wydaje proste polecenie: Przejrzyj. Potem dodaje: twoja wiara cię uzdrowiła.

Wiara powoduje, że otrzymujemy więcej niż ośmielamy się prosimy. I zaczynamy, jak uzdrowiony, oddawać chwałę Bogu. Warunek? Musimy zaprosić Jezusa do swojego serca, do swojego życia, do swojego cierpienia i pozwolić Mu działać.

Myśl św. Jana Pawła II

Ten kto spotyka Jezusa, nie może iść na kompromis: albo uznaje potrzebę Jezusa i Jego światła, albo decyduje się żyć bez Niego. W tym ostatnim przypadku już samo wykluczenie Jezusa nie pozwala otworzyć się na autentyczne nawrócenie zarówno temu, kto uznaje się za sprawiedliwego w obliczu Boga, jak i temu, który uważa się za niewierzącego (Anioł Pański, 10.03.2002).

MichauB Jezusie, Synu Dawida - Wspólnota Miłości Ukrzyżowanej