Gorzkie Żale

Ty jesteś tym człowiekiem!

Tegoroczne rozważania mają na celu skupienie się nie tyle na samym cierpieniu Jezusa, co raczej na dostrzeżeniu, że to są bardzo bliskie, prawie codzienne sprawy i bóle każdego człowieka...

Kazanie pasyjne 2013

Diakon Piotr Alabrudziński

„Oto Człowiek!” (J 19, 5) Jezus z Nazaretu. Prawdziwy Bóg i Prawdziwy Człowiek. Prawdziwy, a jednak często, gdy o Nim myślimy, gdy wspominamy Jego cierpienie, zdarza się nam stawiać barierę między Nim a nami. Między Jego życiem i cierpieniem, a moim życiem i moimi cierpieniami. A przecież to Człowiek. Jezus może bez cienia fałszu powiedzieć do mnie: „Człowiekiem jestem i nic, co ludzkie, nie jest Mi obce” – nic z wyjątkiem grzechu. Wchodząc w dynamikę Wielkiego Postu, który naznaczony jest rozpamiętywaniem Jego cierpienia i męki, warto potraktować je jako Lustro. Warto szukać samego siebie w tym, przez co przechodził Jezus. Wpatrując się w Jego Twarz w Małym Kawałku Chleba spróbować, niczym w Zwierciadle zobaczyć siebie…

Oto Człowiek Zdradzony

Opowieść o cierpieniu Jezusa, a może raczej – finalny epizod tej opowieści - Ewangelista Łukasz rozpoczyna właśnie od dyskretnej decyzji Judasza, aby wydać swojego Mistrza i Przyjaciela. „On zgodził się i szukał sposobności, żeby im Go wydać” (Łk 22, 6). Prawdopodobnie nie była to decyzja spontaniczna, podjęta pod wpływem chwili. Do spotkania z arcykapłanami i dowódcami straży doprowadziło Apostoła wiele mniejszych kroków. Chciwość pieniądza i własnego zysku, wysokie poczucie własnej wartości, niezgoda na wizję Mesjasza, którą prezentował Jezus? Ale przecież Judasz nie mógł być do końca złym człowiekiem. Gdyby tak było Jezus by na niego nie spojrzał, nie zwrócił uwagi. Jezus potrafił dostrzec dobro w Judaszu, choć zapewne poznawał także jego wady i błędy. A co z pozostałymi Apostołami? Przecież także oni byli blisko Judasza. Czy nie widzieli, gdy coś się w nim zmieniało? Czy aż tak to ukrywał… To przestrzeń dla naszych przypuszczeń i dociekań. Faktem jest już sama zdrada. Faktem nie tylko w życiu Jezusa. Przypuszczam, że także w Twoim życiu…

Czy doświadczyłeś kiedyś zdrady? Czy poczułeś się zdradzony? Znasz ten ból – tym większy, im bliższa nam osoba go zadaje? Nie wiem, czy miałeś kiedyś okazję czytać Psalm 55. Autor opisuje w nim właśnie takie doświadczenie. „Gdyby lżył mnie nieprzyjaciel, z pewnością bym to znosił; gdyby przeciw mnie powstawał ten, który mnie nienawidzi, ukryłbym się przed nim. Lecz jesteś nim ty, równy ze mną, przyjaciel, mój zaufany. Jego twarz jest gładsza niż masło, lecz serce gotowe do walki. Jego mowy łagodniejsze niż olej, lecz są to obnażone miecze.” (Ps 55, 13n. 22)

Ból zdrady – ze strony przyjaciela, męża, żony, rodzica, dziecka, kolegi z pracy. Zapewne niejedno ma imię i wymiar. Obdarzyłem Cię zaufaniem, a Ty tego nie uszanowałeś. Gdzie popełniłem błąd? Czy dopuściłem Ciebie za blisko do mojego serca? Czy za szybko, pochopnie? Czy wcześniej nie mogłem się domyśleć, że tak postąpisz? Przez głowę może przechodzić wiele podobnych pytań. Zdrada ze strony drugiego, bliskiego człowieka. Ale czy tylko taka jest możliwa?

A może czujesz się zdradzony przez Boga? Może zaufałeś Mu, powierzyłeś jakąś sytuację, czy całe swoje życie – a On zdaje się o tym zapominać? Może Kościół, wiara jest już tylko pewnym rytuałem, przyzwyczajeniem, może formą rozrywki, jednak pozbawioną głębi?

A może czujesz się zdradzony przez samego siebie? Pod wpływem sytuacji, różnych nacisków musiałeś zdradzić swoje przekonania, postąpić wbrew sobie – zdradzić swoje serce?

Zdrada niejedno ma imię. Ale jak z nią żyć? Jak żyć dalej z raną wywołaną przez zdradę? Pewną pokusą, która pojawia się w takiej sytuacji jest brak zaufania – wobec każdego napotkanego człowieka. Przecież on może postąpić tak samo. On też może mnie zdradzić – czy warto mu ufać? Z braku zaufania niełatwo się wyleczyć. Co wtedy pozostaje?

Jedynym lekarstwem, a zarazem takim, które z własnego doświadczenia może zaproponować Jezus jest… przebaczenie. Nie mamy w sobie tyle sił, aby nagle zacząć ufać – wbrew swojemu sercu. Możemy jednak wkroczyć na drogę przebaczenia. To trudne? Owszem. Nie masz na tyle sił? Być może właśnie tak jest. Ale Jezus zaprasza, aby spojrzeć na świat Jego oczami. Użyć nie własnej, ale Jego mocy do przebaczenia wobec tych, którzy nas zdradzili. On sam czyni podobnie. Wisząc na krzyżu Jezus nie mówi: „Przebaczam wam”, ale: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią”. Patrząc od strony czysto ludzkiej można powiedzieć, że wznosi się ponad siebie. Dostrzega całą sytuację swojej męki i cierpienia w perspektywie Boga. To do Boga należy osąd, a nie do człowieka. Jakkolwiek Jezus jest Bogiem, mógłby powiedzieć w swoim imieniu – Przebaczam, jednak dając nam przykład oddaje moc przebaczenia Ojcu….

Może warto właśnie teraz wspomnieć wszystkich tych, którzy nas zdradzili. Tych, przez których czujemy się zdradzeni. Wspomnieć ich imiona. Może taką osobą, która Ciebie zraniła jest Bóg, może Ty sam? Nie bój się tego przyznać. Nie uciekaj przed prawdą Twojego serca, czy Twoich uczuć. Spójrz, co teraz czujesz w swoim sercu. Wszystko to, co tam odnajdziesz spróbuj teraz przedstawić Jezusowi w modlitwie, zwyczajnymi słowami. Panie, to mój dawny przyjaciel, moja żona, mąż, moje dziecko. Ty znasz go najlepiej. Znasz też sytuację, która mnie bardzo zraniła, zdradę, która mnie wciąż boli. Oddaje Tobie tę osobę i sytuację, prosząc, abyś wziął ją w swoje ręce. Ty najlepiej znasz cierpienie zdradzonego człowieka. Sam byłeś zdradzony. Nie chcę, aby rana w moim sercu rosła i wykrzywiała moje relacje z innymi ludźmi. Chcę żyć normalnie, cieszyć się Twoim pokojem i przebaczeniem. Dlatego proszę – udziel mi Twojego Ducha Świętego, aby w Jego mocy mógł przebaczyć wyrządzoną mi krzywdę. W mocy Ducha Świętego, w Imię Jezusa Chrystusa przebaczam.

Przebaczam…