Gorzkie Żale

Boże mój, czemuś Mnie opuścił?

ks. Piotr Alabrudziński

Kazanie pasyjne 2014

Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię, aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lema sabachthani?, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: On Eliasza woła. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, nasączył ją octem, umocował na trzcinie i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: Zostaw! Popatrzmy, czy nadejdzie Eliasz, aby go wybawić. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i oddał ducha.”

Mt 27, 45 – 50

Nauczanie o Wspaniałym Bogu. Takim, który zawsze przebacza, troszczy się nawet o ubranie i jedzenie człowieka. Bycie blisko opuszczonych. Wsparcie. Empatia. Błogosławieństwo. Brak rezygnacji z najgorszego nawet (w ludzkich kategoriach patrzenia) człowieka. I…? Po co to wszystko? Żeby na końcu życia odczuć opuszczenie tego Boga? Ewangelia?

Czy Jezus ostatnimi słowami na krzyżu przekreślił całe swoje życie i głoszenie? Czy to nie było potwierdzeniem tego, że jednak Bóg nie do końca działa fair? A w kogo łatwiej by było wierzyć? W superbohatera, który przybity do krzyża uśmiecha się, pokazując białe zęby? Czy to by była Ewangelia bliska mojemu życiu?

Pod koniec Wielkiego Postu można bardzo wyczekiwać Zmartwychwstania. Być może uginając się pod ciężarem postanowień, którym jeszcze dajesz radę. Być może tak zwyczajnie chcąc cieszyć się pięknem tych świąt. Niestety, najwięcej wypadków zdarza się na ostatniej prostej przed domem. Również w duchowym rozumieniu. Chyba najciężej jest przed samym Triduum. Najciężej – jeśli chodzi o prawdę…

Żeby wyczekiwać Zmartwychwstania trzeba Umrzeć. Nie ma tu nic odkrywczego. A może jednak? Bardzo łatwo łapię się na tym, że tę Śmierć rozumiem jako śmierć dla grzechu. Czy tylko to? A czy śmiercią nie jest niekiedy przyznanie się do własnych wątpliwości? Uznanie, że tak naprawdę – mimo wszelkich pozorów, mimo świętego (znów – w ludzkich kategoriach patrzenia) życia – jestem pusty. Nie ma we mnie Boga. Oddalił się, opuścił. Przyznać się do tego, wobec bliskich. Jezus wcale nie wyszeptał tych słów. Wykrzyczał je – „zawołał donośnym głosem”. Nie wstydził się? Nie bał? Owszem, bardzo lubimy dziś mówić, że pewnie odmówił w myślach cały Psalm 22, który kończy się wychwalaniem Boga za Jego wielkie dzieła. Czy zdążył? A nawet jeśli zdążył – czemu tylko pierwsze słowa tak głośno wykrzyczał?

Przykład Męki Jezusa, szczególnie Jego Śmierci pokazuje, że nie ma łatwej wiary. Nie ma wiary bez zwątpienia. Nie chodzi tylko o pozory. Owszem, nie zawsze muszę tak krzyczeć. Okrzyk jest proporcjonalny do sytuacji. Matka Teresa też nie chwaliła się swoimi ciemnościami, jednak również dziś krzyczy poprzez zachowane pisma… Być chrześcijaninem. Być z Jezusem – od narodzin do momentu śmierci…

Czy potrafisz sobie wyobrazić tę sytuację? Stań pod krzyżem. Spójrz w górę, na Jezusa. Zbliża się godzina dziewiąta. Widzisz Jezusa? Całego zalanego Krwią? Człowieka, który jest jedną, wielką krwawiącą Raną? Jednocześnie wierzysz, że to jest Bóg… A teraz odetkaj uszy i posłuchaj tego krzyku. Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?

Głucha cisza…

Ból, który przechodzi od uszu, przez mózg do serca…

Bóg, który krzyczy, z opuszczenia, z cierpienia…

Cisza.

…

Usłyszałeś ten krzyk? A zatem nie bój się swojego życia. Swoich cierpień. Swoich zwątpień. Jezus wołał donośnym głosem – opuszczony przez SWOJEGO Boga. Nie – jakiegoś. SWOJEGO.

Nie bój się krzyknąć podobnie, gdy trzeba. Nie chowaj w sobie całego bólu. Nie dasz rady go donieść. Prędzej czy później, świadomie czy nie, wyrzucisz go z siebie… Może lepiej wziąć przykład z Jezusa? Razem z Nim przeżyć, albo raczej przeboleć Wielkie Piątek? Zetknąć się z ciszą Sobotniego Grobu. Czekając na Boga…

Skoro opuścił, to znaczy, że jest.

Skoro opuścił, trzeba Go zawołać.

Im dalej od Ciebie, tym głośniej wołaj.

Przyjdzie