W garniturze czy swetrze?

Szkoła modlitwy człowieka zabieganego

Jeśli masz już swoje lata, dobrze wiesz, że przed wyjazdem w góry warto potrenować. W miarę dobra kondycja to warunek niezbędny do tego, by urocza wędrówka nie zamieniła się w mordęgę. Można trochę pobiegać, pograć w siatkówkę i już na podejściach powinno być łatwiej. Dobrze jednak pamiętasz, że kiedy w młodości pół dnia spędzałeś na bieganiu za piłką, żaden trening przed wyjazdem w góry potrzebny ci nie był. Bo całe życie było jednym wielkim treningiem. Podobnie można spojrzeć na kwestię przygotowania do  modlitwy.

Gdy prowadzisz życie dalekie od Boga, wtedy na spotkanie z Nim musisz się specjalnie nastawić: wyznaczyć miejsce, termin, zadbać o klimat i przywdziać odpowiedni strój swojego serca. Jeśli jednak starasz się zawsze być z Bogiem, takie przygotowania mają znaczenie drugorzędne. Wtedy stale jesteś blisko Niego. Jest obecny w Twoim życiu jak dobry przyjaciel. I jak spotkania z przyjacielem nie musisz umawiać, organizować i martwić się, że coś wyjdzie nie tak, tak jest i z twoją modlitwą.

Jest jedno „ale”. Jak prowadzić życie z Bogiem? Czy to właśnie nie modlitwa miała być sposobem na owo bycie blisko Boga? Racja. Ale to sprzeczność tylko pozorna. Modlitwa pomaga żyć w obecności Boga, ale jednocześnie życie w obecności Boga pomaga w modlitwie. Im więcej się modlisz, tym bardziej prowadzisz życie z Bogiem. A jednocześnie to życie w obecności Boga sprawia, że łatwiej Ci się modlić. Ty jesteś już chrześcijaninem. Ty już się mniej lub więcej modlisz. I mniej lub bardziej już prowadzisz życie z Bogiem. Masz na czym budować. Najgorzej gdybyś powiedział, że nie jesteś gotowy i w ogóle z modlitwy zrezygnował.

Zacznij od codziennej modlitwy porannej i wieczornej. Choćby były bardzo krótkie rozpoczynaj i kończ dzień z Bogiem. W porannej polecaj Mu swoje sprawy, w wieczornej próbuj podsumować dzień z Bożej perspektywy. Nie zapominaj też o modlitwie przed i po jedzeniu. To drobiazg, ale go nie lekceważ. Dziękuj z serca, a nie dla żartobliwego odprawienia ceremonii. Nawet jeśli będą się z ciebie śmiali, iż ciut dłuższa modlitwa jest skutkiem obawy, że jedzenie ci zaszkodzi. Kiedy przechodzisz blisko Kościoła, wejdź na chwilę. Choćbyś nie miał nic Bogu do powiedzenia, posiedź minutę albo dwie. Nawet milczenie może przecież tworzyć komunię. No i nie bój się modlić aktami strzelistymi. Zwłaszcza w chwilach trudnych. Westchnij za tych, którzy, jak ci się wydaje, twojej choćby krótkiej modlitwy potrzebują. Podziękuj za to, za co wydaje ci się, że trzeba podziękować. Za punktualny autobus, za uratowanie przed wypadkiem na drodze, za żonę, dzieci, za słońce, za wiatr.

To naprzykrzanie się Bogu? Może. Ale On zna twoje serce. Wie, że jesteś bezinteresowny. Wie, że wszystko to robisz po to, żeby Go uczcić. Patrząc nawet czysto po ludzku i zapominając, że On jest jak kochający Ojciec, jakże miałby się na takie natręctwo zirytować?

Co jeszcze? Staraj się wszystko robić tak, jakby na Twoim miejscu zrobił Chrystus. Nie ten z czasów publicznej działalności, kiedy nauczał i uzdrawiał chorych. Ten Jezus, który przez trzydzieści lat prowadził zwyczajne życie w Nazarecie. Jesteś uczniem? Pytaj, jak Jezus zachowywałby się na lekcjach i czy prosiłby o możliwość odpisania pracy domowej.  Pracujesz? Zastanów się, jak Jezus odnosiłby się do twojego szefa czy ile czasu spędzałby na piciu kawy. Dzieciak cię zezłościł? A jak On by zareagowałby? Bądź dla innych kierowców tak przyjazny, jak myślisz że byłby Mistrz z Nazaretu. Pomyśl, na co On wykorzystywałby wolny czas (i nie bój się, że był pracoholikiem). A podczas zabawy zastanów się, jak On by się na takiej zabawie zachowywał.  

Pamiętasz Adama i Ewę, jak po swoim postępku skryli się przed Bogiem? Człowiek, który popełnił jakiś grzech, zwłaszcza poważny, najczęściej robi podobnie. Złe, niemoralne życie bardzo przeszkadza w modlitwie. Trzeba wielkiej odwagi, żeby w takim stanie spojrzeć Bogi w oczy. Ale od tego trzeba wtedy zacząć. Nie bagatelizując sprawy i nie usprawiedliwiając się wyznać Bogu, że jesteś (znów?) strasznie brudny. Tak postępując obronisz się przed tym, co w grzechu najgorsze. Przed ucieczką od Boga. Być może także, dzięki Bożej łasce, staniesz się na wzór ewangelicznej jawnogrzesznicy jednym z tych, którzy bardziej kochają, bo więcej im wybaczono.

Jeśli uważasz, że tak lepiej, znajdź na modlitwę stałe miejsce i stały czas. Jeśli tak lubisz, zapal sobie świeczkę lub stań przed ulubionym obrazem. Ale to mniej istotne. I tak najbardziej liczy się twoje serce. Czy się na to spotkanie cieszysz, czy z jakiegoś powodu się obawiasz ważne, że chcesz Go spotkać.

Dziś długo? Bo dziś masz, człowieku zabiegany, masz ciut więcej czasu. Następny odcinek we wtorek. Tym razem o tym, jak usłyszeć Boga.