Radość i wesele

Przyczyną wielu niedoskonałości, występków oraz  błędów jest pośpiech i nieuważność. Polubiliśmy spontaniczność zaniedbując roztropne przewidywanie skutków swoich wyborów i decyzji. Roztropność nie ufa sobie pochopnie, ale swój osąd poddaje pod rozwagę innym, czerpie z ich bogatych doświadczeń. Umiejętność mądrego decydowania co robić a czego nie, wskazuje najlepsze środki, czas i miejsce by decyzja była dobra. Roztropność nakazuje przed każdym zamysłem oddać sprawę Bogu oraz słyszeć i widzieć Jego odpowiedź. Słyszeć jak mówi „wybieraj dobro, abyś żył” i wbrew naszej ocenie „zarzucać sieci” tam gdzie on pokazuje. Nie ma bowiem gorszej głuchoty niż tak, kiedy się nie chce słyszeć, i większej ślepoty niż ta kiedy się nie chce widzieć.

Jak poczuć tę otaczającą i osłaniającą nas obecność Boga? Wyznaczyć sobie czas, by z czystym sumieniem, jak Maryja móc w sercu rozważyć sprawy, które nas dotykają i które są ważne dla naszego życia. Co mamy do zaoferowania Bogu? Oczekuje on naszego oddania nie po to, by nas zubożyć i ograniczyć wolę, ale po to by nas ubogacać i rozwijać. Czy potrafimy kolejny raz budować na nowo kiedy się wszystko zawali? Czy stać nas na ufność i pewność, że Boża łaska jest w nas i że jest ona zadatkiem czekającej nas przyszłej chwały? Po raz kolejny przypomina nam Bóg, którą bramę przekraczać i na końcu której drogi nas oczekuje. Przypomina byśmy się nie zapędzili na manowce, ale pozostali wierni Jego przykazaniom, utrzymywali swoje skłonności w granicach Jego praw.

W połowie Adwentu Kościół szczególnie skłania nas do radości. Powinna ona płynąć z przeświadczenia, że nie zmarnowaliśmy czasu. Ciągle jeszcze możemy pokutą i modlitwą dobrze przygotować się na przyjście Pana, który jest blisko. Wykorzystać ten Adwent by stać się tym, kim chce nas widzieć Bóg.

Czy jestem radością i weselem dla Boga, dla swego domu? Jaki wpływ wywieram swoim życiem na tych, którzy mnie otaczają?