Euzebiusz z Cezarei

Dlaczego zaś już w dawnych czasach nie zwiastowano słowa Bożego jak dzisiaj wszystkim ludziom i wszystkim narodom, tym można wytłumaczyć, że życie dawnych ludzi nie było zdolne do przyjęcia nauki Chrystusowej, tak pełnej mądrości i cnoty. Pierwszy bowiem człowiek, zaraz na po­czątku, po pierwszych szczęśliwych dniach swego życia, sponiewierał Boże przykaza­nia, pogrążył się w tym naszym życiu śmier­telnym i znikomym i wziął tę naszą ziemię obciążoną klątwą w zamian za dawne Boże rozkosze. Potomkowie zaś jego, którzy na­pełnili całą naszą ziemię, stali się z jednym lub drugim wyjątkiem jeszcze o wiele gorsi...

Kiedy więc już prawie wszystkimi ludźmi zawładnął wielki obłęd złości i jakby strasz­ne jakieś upojenie zaciemniło i zamroczyło wszystkie prawie dusze, wówczas pierwo­rodna... Mądrość, samo Przedwieczne Słowo, zjawiało się w uniesieniu miłości ku ludziom, swoim poddanym, czasem w wizjach aniel­skich, czasem we własnej Osobie, jako zbaw­cza moc Boża, jednemu albo drugiemu spo­śród dawnych Bogu miłych mężów, lecz tyl­ko w ludzkiej postaci, bo też inaczej być nie mogło właśnie ze względu na nich. Oni zaś pośród licznej rzeszy rozsiali ziarno bogobojności i tak powstał na ziemi z pokolenia Hebrajczyków cały naród oddany bogobojności. Lecz wielu błąkało się jeszcze w sta­rym trybie życia, przeto Bóg dał im przez Mojżesza figury i symbole szabatu pełnego tajemnic i obrzezania oraz wstęp na pojęcia innych nauk duchowych, ale samych taje­mnic jeszcze nie odsłonił. Gdy się zaś roz­szerzyło ich prawodawstwo i jakby wszyst­kich ludzi owiało jakieś tchnienie przesy­cone wonią, wtedy już wszędzie pod ich wpływem, a za sprawą filozofów i prawo­dawców ułożyły się usposobienia wielu na­rodów, a dzikie i zwierzęce obyczaje nabrały łagodności, tak że ludy teraz żyły w trwałym pokoju i przyjaźni i utrzymywały wzajemne stosunki.

Wówczas wreszcie wszystkim ludziom i wszystkim narodom tak przygotowanym i zdolnym już do przyjęcia wiedzy o Ojcu znowu się zjawił tenże Nauczyciel cnót, Słu­ga Ojca we wszystkim co dobre, Boskie i niebiańskie, zjawiło się Słowo Boże jako Człowiek, który istotą swego ciała w ni­czym nie zmienił naszej natury, a zjawiło się wówczas, gdy się rozpoczynało cesarstwo rzymskie. Wszystko czynił i wszystko wy­cierpiał, co mówiły proroctwa, które przepowiadały, że Człowiek, ale zarazem Bóg, wy­stąpi w życiu publicznym, Cudotwórca i Na­uczyciel wszystkich narodów, by im poka­zać, jak należy czcić Ojca. Przepowiadały one dziwy Jego narodzenia, nowość Jego nauki, cuda Jego czasów, ponadto rodzaj śmierci, Zmartwychwstania, wreszcie Boskie Jego Wniebowstąpienie.

Ostateczne zaś Jego królowanie oglądał prorok Daniel za sprawą Ducha Świętego i to Boże widzenie, może zbyt po ludzku, opisał takimi słowami: „Albowiem patrzy­łem — mówi — póki nie ustawiono tronów i póki Starowieczny nie zasiadł. A szata Je­go bieliła się jako śnieg, a włos głowy Jego jak czysta wełna, tron Jego płomień ognisty, krąg Jego — ogień płonący. Rzeka ognia płynęła przed Jego obliczem, tysiąckroć ty­sięcy służyło Mu, a dziesięć tysięcykroć dzie­sięć tysięcy stało przed Jego obliczem. Zło­żył sąd i otworzono księgi" (Dn 7, 9 n.).

I dalej: „Patrzyłem — mówi — a oto z niebios na obłokach przyszedł jakoby Syn Człowieczy i zbliżył się do Starowiecznego i stawił się przed Jego obliczem, i dano Mu władzę i cześć, i królowanie, i wszystkie na­rody, pokolenia, języki służyć Mu będą. Mo­carstwo Jego, mocarstwo wieczyste, które nie przeminie, i królowanie Jego zmienione nie będzie" (Dn 7, 13 n.). Rzecz jasna, że się to wszystko nie do kogo innego odnosi, tyl­ko do naszego Zbawiciela, który był na po­czątku u Boga Słowem Bożym, a który dla swego Wcielenia otrzymał imię Syna Czło­wieczego.

• Katecheza Benedykta XVI

Tekst pochodzi z: Ojcowie żywi, Kraków 1982