Dar wody żywej

A co to jest? Powoli. To nie traktat teologiczny ;) Samarytanka nie jest zainteresowana teologią, a wodą. Dlatego Jezus nie zaczyna od tłumaczenia czym jest ta żywa woda, ale co może ona człowiekowi dać.

„Każdy, kto pije tę wodę (wodę ze studni), znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu”.

Ta woda zaspokaja więc wieczne pragnienie. Czymkolwiek ono by nie było. I ta dana człowiekowi woda nie jest wcale tylko napojem. Ona – o paradoksie – staje się źródłem. Źródłem, którego wody wlewają się do jakiegoś zbiornika życia wiecznego. Czyli chyba jakoś tak: człowiek przyjmując od Jezusa ten dar wody żywej nie tylko zaspokaja raz na zawsze pragnienie, ale przez to, że w tajemniczy sposób jakoś się w nim pomnaża, pozwala mu on połączyć z oceanem wieczności, osiągnąć szczęśliwą wieczność.

Kolejną wypowiedź Jezusa – tę o mężach Samarytanki – możemy pominąć. W dynamice sceny pełni ona jednak ważna rolę. Sprawia, że to co mówi Jezus przestaje być dla Samarytanki jakimś bajdurzeniem. I skłania do zadania kolejnego pytania, o prawdziwy kult Boga. Pamiętajmy, Żydzi i Samarytanie wiedli w tej kwestii gorący spór. Z naszej perspektywy odpowiedź Jezusa wydaje się bardzo ważna.

„Wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze (Garizim  – miejscu kultu Samarytan), ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem, już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, i takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie”.

Jezus odpowiada wiec Samarytance, że to Żydzi lepiej niż Samarytanie znają Boga. Ale w tej chwili nie ma to już znaczenia. Właśnie rozpoczynają się czasy, w których ani Żydzi ani Samarytanie nie będą już dobrze czcić Boga Ojca. Będą to robić ci, którzy będą oddawali cześć Bogu w Duchu i prawdzie. 

Egzegeci spierają się, czy przypadkiem nie należałoby napisać w Duchu i Prawdzie. Greckie rękopisy nie rozróżniały wielkich i małych liter. Ale takie tłumaczenie znacznie upraszcza myśl Jezusa. Bo bez tego... Duch – wiadomo – to Duch Święty. Choć Samarytanka Go nie zna, znają Go już czytający Ewangelię chrześcijanie. Ale „cóż to jest prawda”? chciałoby się za Piłatem zapytać? Chodzi o to, że prawdziwy kult, to nie kult zewnętrzny, a kult płynący z potrzeby ducha? – jak czasem tłumaczą wrogowie budowania świątyń (swoje nazywają domem modlitwy).  A może chodzi o kult prawdziwy w sensie ortodoksji, wolności od błędów?  Gdy pisać Prawdę z dużej litery ( w myśl innej wypowiedzi z Jana: Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem) wszystko staje się prostsze. Prawdziwi czciciele Ojca to ci, którzy oddają Mu cześć w Duchu Świętym i w Jezusie.