I co ty na to?

4. Warte zauważenia

• Kim On jest? No właśnie. Nie tylko uczy jakoś inaczej niż uczeni w Piśmie, tak jakby miał władzę. Jednym krótkim „milcz i wyjdź z niego” potrafi wypędzić demona uzdrawiając opętanego. Do pełnych wniosków będących odpowiedzią na pytanie o tożsamość Jezusa jeszcze daleko. Ale ta Jego postawa, to skuteczne rozkazywanie złemu duchowi i uwolnienie człowieka od jego wpływu musiało budzić zdumienie. I pewnie jakieś pierwsze, nieśmiałe próby rozwiązania dylematu. Jakie, można się tylko domyślać.
  
  Ale nie tylko świadkowie tamtych wydarzeń, ale i czytelnik Ewangelii, nawet jeśli już nie jest przygotowującym się do chrztu katechumenem (a chyba głównie do nich pisał Marek Ewangelię), staje wobec tego samego pytania. Kim On jest, skoro skutecznie rozkazuje złemu duchowi przestać już szkodzić człowiekowi?
   
• W kontekście pierwszego czytania nasuwa się pewna analogia. „Proroka jak Mojżesz” miał wzbudzić Bóg. Jego zadaniem było przekazywać to, co mówi Bóg, a sprawdzianem autentyczności przekazu miało być sprawdzenie się jego słów. Jezusowe „milcz i wyjdź z niego” do nieczystego ducha odniosły natychmiastowy skutek. Wniosek nasuwa się sam.
   
• Wyznanie ducha nieczystego... Że Jezus to Jezus i że jest z Nazaretu to było powszechnie wiadomo. Ale że jest On „świętym Bożym? Nie bardzo wiadomo, co taki tytuł konkretnie znaczy. To uznanie Jego wielkości? Może. No ale Jezus jest przecież aż Synem Bożym, nie tylko jakimś tam świętym Boga. Z tej perspektywy to wręcz jakieś poniżenie Jezusa.
  
  No właśnie. Wyznanie demona unaocznia jego przebiegłość. Niby powiedzieć maluczkim prawdę, ale nie do końca. Nie dziwi, że Jezus nakazał nieczystemu duchowi milczenie. Chyba nie tylko dlatego, że nie potrzebuje pomocy demonów. On doskonale wie, jak bardzo demony potrafią wprowadzać w błąd. Lepiej więc nie słuchać ich nawet wtedy, gdy zdają się czcić Jezusa....
  
  Ten kategoryczny nakaz Jezusa to chyba bardzo ważne wskazanie dla tych, którzy ulegają pokusie przedstawiania tego co mówi demon podczas egzorcyzmów, jako wykładnika prawdy o Ewangelii czy Kościele.

5. W praktyce

• Kim jest Jezus? Kim On jest dla mnie? To pytanie, na które powinien odpowiedzieć sobie każdy chrześcijanin. I pytanie to co jakiś czas ponawiać. Bez tego Jezus może stać się tylko jakąś szacowną, ale pustą tradycją. Albo kimś, kto ma spełniać zachcianki czy zaakceptować różne świństwa.

• Nie każdy wierzy w możliwość opętania. Jednak nawet tylko nagłe uzdrowienie z choroby psychicznej – a przynajmniej do tego doszło w tej ewangelicznej scenie –  musi budzić zastanowienie nad tym, kim jest ktoś, to takie rzeczy potrafi robić. Wierzącym w istnienie Boga, wierzącym w Jezusa Chrystusa zarzuca się często naiwność. No dobrze, ale jaka jest odpowiedź niedowiarków na takie opowieści o Jezusie, czy podobne historie, zdarzające się w naszych czasach?
  
  Sceptycy mówią że to bujda, że takie rzeczy są niemożliwe. To kłamstwo albo czy oszustwo. Bo? Bo nie mieści im się w głowie? Bo nie znajdują na to wytłumaczenia? Marnie wypada w takich momentach to ich zarozumiałe pouczanie wierzących, że żeby uwierzyć, musieliby mieć dowód. Właśnie go mają. Zdarzyło się coś, co nie miało prawa się zdarzyć. A oni zamiast zastanawiać się jak to jest możliwe z góry zakładają, że to kłamstwo. I w imię rozumu, który kieruje się tylko tym, co można sprawdzić i czego można doświadczyć, niepasującej do ich poglądów części rzeczywistości  po prostu nie przyjmują do wiadomości. Bo nie mieści się w ich głowach. Świetne, nie?
  
  To tak, jakbym się uparł i twierdził, że nie ma czegoś takiego jak Antarktyda. A na propozycję tych, którzy chcieliby mnie tam zawieźć odpowiadałbym, że nie ma i koniec i nie będę tracił na takie bzdury czasu.

• Z demonami się nie prowadzi dyskusji. One są jak dla nas, ludzi, zbyt przebiegłe. Łatwo dać się nabrać. Trzeba słuchać Boga, a nie ich. Nawet jeśli zdają się głosić jakieś mądrości.