Według luteranizmu

Jezusowe „Pragnę!” nie jest jednak słowem zwykłego człowieka, tym bardziej skazańca pono­szącego karę za swoje postępowanie. Chociaż oprawcy Jezusa na pewno nie byli świadomi tego, że krzyżują Syna Bożego, setnik bowiem dopiero opuszczając Golgotę, wyznał: „Zaprawdę, ten czło­wiek był Synem Bożym” (Mk 15,39), to jednak nie­zależnie od tego, na środkowym krzyżu umie­rał prawdziwy Syn Boga Żywego, a więc Ten, w któ­rym zamieszkiwała pełnia Boskości (Kol 2,9), przez którego stworzone zostały światy (Hbr 1,2). Dopiero później, na skutek głębokiej refleksji na temat życia, działalności i osoby Jezusa, została przed nami odsłonięta w pełni natura Jezusa.

W Wielki Piątek na środkowym krzyżu ukrzy­żowano Syna Bożego. A więc słowo „Pra­gnę!” było słowem odwiecznego Słowa, które było u Boga i było Bogiem, ale też i Słowa, które – jak pisze ewangelista św. Jan – „sta­ło się ciałem” (J 1,14). W Jezusowym „Pragnę!” ujawnia się więc ludzka natura Syna Bożego i jest świadectwem, że Syn Boży partycypuje we wszystkim, co jest ludz­kie, a mianowicie w cierpieniu, niedomaganiach, niedostatkach, śmierci, we wszystkim, z wyjąt­kiem grzechu. W Nim nie było grzechu, lecz Bóg dla naszego zbawienia uczynił Go grzechem, wkładając na Niego całe brzemię naszej nieprawości i winy (2 Kor 5,21), ale także ludzkiej słabości i ułomności. Dlatego autor Listu do Hebrajczyków napisał: „Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłu­chany; i chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał” (Hbr 5,7.8).

Jak rozumieli oprawcy Jezusowe „Pragnę”?

Rozumieli je jako prośbę o jakikolwiek napój, który ugasi pragnienie. Czytamy w Ewangelii: „A stało tam naczynie pełne octu; włożywszy więc na pręt hyzopu gąbkę nasiąkniętą octem, podali mu do ust” (J 19,29). Patrzyli jedynie oczyma na Ukrzyżowa­nego i po ludzku rozumowali. Czy można się było czegoś innego po nich spodziewać?

II

Uczeń, którego miłował Pan, który był świad­kiem tego, co działo się na Golgocie, i który o tym złożył świadectwo (J 19,35), zgoła inaczej rozumiał słowo Jezusa: „Pragnę”. On spoglądał na Ukrzy­żowanego oczyma wiary. Prowadzony prze Du­cha Świętego, głęboko przekonany o tym, że umie­­rający na środkowym krzyżu jest Chry­stusem, a więc przyobiecanym przez Boga po­mazańcem, mesjaszem. W Jezusowym „Pra­gnę!” słyszał głos serca swojego ukochanego Pana i Na­uczyciela, pragnienie i tęsknotę Jego strapionej i umę­czonej duszy, aby wszystko, co Bóg przyo­biecał człowiekowi, co miało się w Nim spełnić, speł­niło się. To przekonanie ucznia umiłowanego przez Pana, zawarte jest w jego świadectwie: „Potem Jezus, wiedząc, że się już wszystko wykonało, aby się wypełniło Pismo, powie­dział: Pragnę” (J 20,28).

Wielokrotnie Jezus w czasie swojego ziem­skiego życia wyrażał w słowach pragnienie swo­jego serca, aby spełniło się to, co zapowiadało Pismo i to, na co został powołany. Pewnego razu rzekł: „Ogień przyszedłem rzucić na ziemię i jakżebym pragnął, aby już płonął” (Łk 12,49). A czyż to pra­gnienie nie jest zawarte także w Jezusowej modli­twie w Getsemane: „Ojcze mój, jeśli nie może mnie ten kielich minąć, żebym go pił, niech się stanie wola twoja” (Mt 26,42)?

Wsłuchani w Jezusa, wpatrzeni w krzyż Golgo­ty, poznajemy dzięki Duchowi Świętemu, że nasz Pan ani na chwilę nie zapomniał o swoim posłan­nictwie. Ból, cierpienie, zbliżająca się śmierć nie przysłoniła Mu ani nie wymazała z Jego pamięci woli Bożej i przyjętego przez siebie za­dania. To przecież do Niego autor Listu do He­brajczyków odniósł słowa: „Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże” (Hbr 10,7).