Co po śmierci (wg 5 wielkich religii świata)?

Judaizm

Doktryna o życiu pośmiertnym, którą wyznają żydzi, jest ogromnie zróżnicowana w ramach różnych odłamów judaizmu. Ogólnie można przyjąć konsekwencję między jakością moralną życia na ziemi a losem pośmiertnym. To, co następuje po śmierci, jest całkowicie inne niż dotychczasowe życie człowieka.

Spór w teologii żydowskiej dotyczy między innymi problemu zmartwychwstania ciała, czyli tego, czy stan wiecznej szczęśliwości dotyczy tylko ludzkiej duszy czy też przemienionego, doskonałego ciała. Przyjmuje się zazwyczaj, że po śmierci człowiek podlega Sądowi i stosownie do swoich uczynków nagrodzony lub ukarany, dotyczy to jednak tylko jego duszy. Zmartwychwstanie nastąpi w przyszłości i będzie polegało na ponownym połączeniu duszy i przemienionego ciała. Jest to związane z czasami mesjańskimi.

Żydzi przyjmują możliwość piekła (Gehinnom) jako kary za grzechy. W większości wypadków jest to jednak tylko stan przejściowy (12 miesięcy), służący oczyszczeniu grzesznika i nie zamykający mu drogi do raju. Tylko ci, którzy dopuścili się szczególnie wielkich zbrodni czy grzechów, mogą zostać potępieni na wieki. Niektóre nurty w obrębie judaizmu włączają w swoją doktrynę możliwość reinkarnacji (gilgul), jest ona uznawana za los gorszy od piekła

Sprawiedliwi oraz ci, którzy odpokutowali w Gehinnom otrzymują po śmierci nagrodę w niebie, wiecznym królestwie mesjańskim. Zachodzi tu związek między myśleniem w kategoriach etycznych, rozwiniętym szczególnie od czasów po upadku Świątyni w 70r., a nadzieją na odnowienie Narodu Izraela, powiązanym z jego Ziemią.

Chrześcijaństwo

Chrześcijaństwo jest uznawane za religię zbawienia w pełnym znaczeniu tego słowa, gdyż całe nauczanie i kult opierają się na wierze w odkupieńczą i zbawczą moc Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, która daje - dzięki łasce - jego wyznawcom nadzieję życia wiecznego i wyzwala świat od śmierci i zła. Korzenie doktryny o życiu pośmiertnym są wspólne z judaistycznymi, oparte między innymi na apokaliptycznej Księdze Daniela, wchodzącej w skład Biblii hebrajskiej (ST), interpretowanej przez pryzmat “wydarzenia Jezusa Chrystusa”.

Chrześcijanie wierzą, iż wszyscy ludzie zgrzeszyli i nie są godni życia wiecznego (Kościół katolicki wyznaje, iż Matka Pana była dzięki Jego łasce uwolniona od grzechu pierworodnego - Niepokalane Poczęcie i wolna od grzechów osobistych). Jednakże Bóg w swojej nieskończonej Miłości do człowieka, zesłał na świat Swojego Syna, który stał się człowiekiem, poniósł śmierć i zmartwychwstał. Jego śmierć i Zmartwychwstanie otworzyły ludziom bramy nieba.

Chrześcijanie już na ziemi żyją nadzieją zbawienia

Po śmierci ciała człowiek podlega sądowi osobistemu (niektórzy teologowie łączą ten fakt w jedno z Sądem Ostatecznym - powszechnym - przy końcu czasów). Wedle doktryny Kościoła katolickiego, stosownie do swojego życia na ziemi, człowiek trafia po śmierci do nieba, piekła lub czyśćca. Każdy człowiek w swojej nieśmiertelnej duszy otrzymuje zaraz po śmierci wieczną zapłatę na sądzie szczegółowym, która polega na odniesieniu Jego życia do Chrystusa i albo dokonuje się przez oczyszczenie, albo otwiera drogę do szczęścia nieba, albo stanowi bezpośrednio potępienie na wieki (Katechizm Kościoła Katolickiego, pkt. 1022). Owo “odniesienie życia do Chrystusa” polega na rozważeniu wiary i uczynków człowieka, jest związane z tym, ile miłości Boga i bliźniego miało udział w jego życiu.