Rekolekcje adwentowe z Wiara.pl 2003

Często można dziś usłyszeć protesty przeciwko wypowiedziom Kościoła dotyczącym „prywatnego życia” jego członków. Niejednokrotnie pojawiają się żądania, aby Kościół zmienił jakieś zasady ustanowione przez Boga, bo są „nieżyciowe, niedzisiejsze, przestarzałe, za trudne”. Lekceważenie Boga skutkuje także przekonaniem, że każde prawo można podważyć. Nawet prawo do życia. Wszystko jest względne. Nic nie ma rzeczywistej wartości. Nikt nie jest autorytetem. Człowiek sam sobie ustanawia zasady, którymi się kieruje. Zmienia je tak, aby były dla niego najkorzystniejsze. Dotyczy to także jego relacji z Bogiem. „Bóg powinien uznać moje prawo do samostanowienia. Dał mi przecież wolną wolę i rozum” – powiedział jakiś młody intelektualista. Bogu, którego się lekceważy, którego się „nie boimy”, trudno okazywać posłuszeństwo. To logiczne. Dlaczego mielibyśmy słuchać kogoś, kogo ani się nie boimy ani nie obdarzamy szacunkiem?

„A skoro nie słucham Boga, nie będę słuchał żadnego człowieka” – myśli człowiek odrzucający jakąkolwiek postać bojaźni Bożej. Nie słucha więc rodziców, nauczycieli, przełożonych, władzy państwowej.

Nie słucha też własnego sumienia, traktując je jako podstępnego wroga i agenta kogoś, kogo ma „w głębokim poważaniu”.

„Czy odczucia bojaźni i tego, co święte, są uczuciami chrześcijańskimi czy też nie? Nikt w sposób rozsądny nie może o tym wątpić. Są to odczucia, które moglibyśmy mieć i to w wielkim stopniu, jeśli posiadalibyśmy widzenie Boga najwyższego. Możemy je mieć, jeśli "uświadomimy" sobie Jego obecność. O ile wierzymy, że On jest obecny, powinniśmy je posiadać. Jeśli ich nie posiadamy, to dlatego że nie uświadamiamy sobie, nie wierzymy, że On jest obecny” – powiedział kard. Henry Newman.

Bóg narodził się jako człowiek. Jezus Chrystus przyszedł na świat, urodził się jako bezradne dziecko, pojawił się bez jakichkolwiek wywołujących lęk przejawów swej potęgi. Nie chciał nikogo przestraszyć. To prawda. Ale nie przyszedł po to, aby być lekceważonym. Wielokrotnie bronił swej godności. Najdrastyczniej uczynił to stojąc przed Piłatem.

Bojaźń Boża jest wymieniana wśród siedmiu darów Ducha Świętego. Katecheci w ostatnich dziesięcioleciach poświęcili na całym świecie sporo czasu, aby wytłumaczyć uczniom, że nie jest ona strachem przed Bogiem. Duchowni wygłosili wiele kazań wyjaśniając, że strach nie jest postawą, jakiej oczekuje od nas miłosierny Ojciec, który posłał Syna, aby nas zbawił. Nikt jednak w Kościele nigdy nie zanegował bojaźni Bożej, jako takiej. Nikt nie pozwolił lekceważyć Boga, nie okazywać mu szacunku, nie słuchać Go, traktować Jego woli jako materiał do dyskusji. Uzasadniając obowiązek posłuszeństwa i szacunku wobec ludzi, na przykład wobec rodziców, Kościół powołuje się właśnie na bojaźń Bożą. Katechizm stwierdza: „Wzrastając, dzieci będą nadal szanować swoich rodziców. Będą uprzedzać ich pragnienia, chętnie prosić o rady i przyjmować ich uzasadnione napomnienia. Posłuszeństwo wobec rodziców ustaje wraz z usamodzielnieniem się dzieci, pozostaje jednak szacunek, który jest im należny na zawsze. Ma on bowiem swoje źródło w bojaźni Bożej, jednym z darów Ducha Świętego” (KKK 2217).

Głupotą jest lekceważenie Boga, bo narodził się jako człowiek w małej, biednej grocie gdzieś na peryferiach świata. Głupotą jest lekceważenie Boga, bo kocha każdego człowieka. Głupotą jest brak szacunku do Boga, bo jest miłosierny i nie chce zguby grzesznika. Bój się Boga. To dobre powiedzenie. Bój się Boga, ale nie jak upadły anioł, który drży przed Bogiem z nienawiści do Niego. Bój się Boga jak ktoś, kto jest kochany i kto kocha. Bój się zranić tę miłość. Naprawdę się lękaj.