"Ja przyszedłem po to, aby mieli życie i mieli je w obfitości"

Część pierwsza

Droga Młodzieży,
Młodzi Pielgrzymi po drogach życia, «Ja przyszedłem po to, aby mieli życie i mieli je w obfitości» (por. J 10, 10).

1. Dzisiejszego wieczoru Chrystus kieruje te słowa do was, młodych ludzi zgromadzonych na obchodach Światowego Dnia Młodzieży.
Jezus wypowiada te słowa w przypowieści o Dobrym Pasterzu. Jakże piękny jest ten obraz Boga! Pozwala uchwycić głęboki, osobisty wymiar troski Boga o wszystkich, których stworzył. W nowoczesnej metropolii trudno jest zobaczyć pasterza strzegącego stada. Możemy jednak odwołać się do tradycji Starego Testamentu, w której ta przypowieść jest głęboko zakorzeniona, aby pojąć pełną miłości troskę Pasterza o owczarnię.
Psalm powiada: «Pan jest moim pasterzem, nie brak mi niczego» (Ps 23 [22], 1). Pan i Pasterz to Bóg-Jahwe. Ten, który uwolnił swój lud z ucisku w ziemi wygnania. Ten, który objawił się na górze Synaj jako Bóg Przymierza: «jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moją własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do Mnie należy cała ziemia» (Wj 19, 5).
Bóg jest Stwórcą wszystkiego, co istnieje. Na ziemi, którą stworzył, umieścił mężczyznę i kobietę: «stworzył mężczyznę i niewiastę» (Rdz 1, 27). «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali (...) nad wszystkimi zwierzętami na ziemi» (por. tamże, 28).

2. Szczególne miejsce ludzi wśród wszystkich Bożych stworzeń wynika stąd, że Bóg im także nakazał troszczyć się i dbać o całość stworzenia. Stwórca powierzył nam świat jako dar i jako odpowiedzialność. Ten, który jest odwieczną Opatrznością, który prowadzi cały wszechświat ku ostatecznemu przeznaczeniu, uczynił nas na swój obraz i podobieństwo, abyśmy i my stali się «opatrznością» - mądrą i rozumną opatrznością, kierującą rozwojem człowieka i świata w harmonii z wolą Stwórcy, z myślą o dobru ludzkiej rodziny i o wypełnieniu transcendentnego powołania każdej ludzkiej istoty.

3. Mimo to miliony mężczyzn i kobiet żyje nie zdając sobie sprawy z tego, co czynią i co się z nimi dzieje. Wy, zgromadzeni dzisiejszego wieczoru w «Cherry Creek State Park» w Denver, jesteście przedstawicielami młodzieży świata i przynosicie tu wszystkie pytania, które młodzi końca XX w. muszą i mają prawo sobie postawić.
Naszym tematem jest życie, a życie to rzeczywistość pełna tajemnic. Ogromny postęp nauki i techniki pozwolił zgłębić tajniki życia biologicznego, wystarczy jednak przyjrzeć się choćby pobieżnie naszemu osobistemu doświadczeniu, by uświadomić sobie, że indywidualne i zbiorowe istnienie człowieka na naszej planecie ma jeszcze wiele innych wymiarów. Nasze niespokojne serce wychodzi w swoich poszukiwaniach poza ludzkie ograniczenia, wykorzystując zdolność myślenia i kochania: myślenia i kochania tego, co nieogarnione i nieskończone, najwyższej i absolutnej formy Bytu. Nasz wzrok wewnętrzny sięga aż po nieograniczony horyzont naszych nadziei i pragnień. Pośród wszystkich sprzeczności życia szukamy jego prawdziwego sensu. Zdumiewamy się i zapytujemy: dlaczego?

Dlaczego tu jestem?

Po co żyję?

Co powinienem czynić?

Wszyscy zadajemy sobie te pytania. Cała ludzkość odczuwa naglącą potrzebę nadania sensu i celu temu światu, który staje się coraz bardziej skomplikowany i w którym coraz trudniej jest być szczęśliwym. Biskupi świata, zgromadzeni na Soborze Watykańskim II, tak to ujęli: «Wobec dzisiejszej ewolucji świata z każdym dniem coraz liczniejsi stają się ci, którzy bądź stawiają zagadnienia jak najbardziej podstawowe, bądź to z nową wnikliwością rozważają: kim jest człowiek? jaki jest sens cierpienia, zła, śmierci, które istnieją nadal, chociaż dokonał się tak wielki postęp? (...) co może człowiek dać społeczeństwu, a czego się od niego spodziewać; co nastąpi po tym życiu ziemskim?» (Gaudium et spes, 10).
Zrezygnować ze stawiania sobie tych podstawowych pytań znaczy wyrzec się wielkiej przygody, jaką jest poszukiwanie prawdy o życiu.