KRÓL - jako pasterz

to jeden z motywów w literaturze mezopotamskiej obrazujący relację władcy do swojego ludu. Obraz ten nawiązywał do boskiego pochodzenia władzy, przedstawiając powierzenie pasterzowi trzody przez jej właściciela. Rozpowszechnionym w starożytności symbolem była postać Hermesa niosącego na ramionach baranka. Biblijny obraz gromadzenia i szukania owiec nie musi koniecznie zależeć od mezopotamskiej czy greckiej symboliki. Obrazowanie to ma prawdopodobnie wspólne korzenie.

Żydzi i chrześcijanie, podobnie jak Babilończycy oraz Grecy, zaczerpnęli ten motyw z codziennego życia. Biblijna symbolika pasterska tkwi swymi korzeniami w doświadczeniu nomadów. Życie pasterza Starożytnego Wschodu było dalekie od romantycznej sielanki. W ciągu dnia na otwartej przestrzeni pasterze musieli czuwać nad całym stadem. Nocą, aby lepiej bronić je przed atakiem dzikich zwierząt czy kradzieżami, gromadzili je w zagrodach. Niskie ogrodzenie z kamieni nie zawsze dostatecznie chroniło zamknięte stado. W krytycznych momentach historii Izraelici potrzebowali pasterzy.

Mojżesz, Jozue, Dawid gromadzili i prowadzili lud Boży oraz stali na jego czele. Podobne zadania wobec Izraela miały spełniać elity Izraela: królowie, kapłani i starsi ludu. Wielu jednak nie wywiązało się należycie z tego obowiązku. Księgi Starego Testamentu ukazują niewierność tych pasterzy, która doprowadza do zbłąkania owiec z domu Izraela.

Zgromadzenie rozproszonych jest zadaniem przyszłego pasterza. Przypowieść o szukaniu zagubionej owcy odnosi się do osoby i misji Jezusa. Obrazuje spełnienie się oczekiwań na ponowne zgromadzenie rozproszonych. Będzie miało miejsce u kresu czasu, kiedy pojawi się król i pasterz gromadzący swoje owce. Oddzielenie dobrych i złych oraz motywacja podziału pokazuje, że każdy najzwyklejszy dzień może decydować o uczestnictwie w tym zgromadzeniu. Każdy czyn lub jego brak może wyznaczyć miejsce po prawej albo po lewej stronie Króla i Pasterza.
(za: Gość Niedzielny Nr 47/2002)